RUIM Den Bosch
RUIM Den Bosch
  • Thuishonk
  • Over Ruim
  • RUIM netwerk
  • Projecten
  • Blog
  • Doe Mee!
  • Contact

Monthly Archives: april 2016

RUIMdenkers & doeners is een mini-magazine dat jonge Bossche ondernemers, die op een vernieuwende, initiatiefrijke en creërende manier bijdragen aan onze stad, in de spotlight zet. Lees hier meer over dit project. #ruimdenkers

Mejuffrouw_Modinette

RUIMdenkers & doeners #8: Annet Swart

april 4 ambities, creeren, denbosch, estafette, herkenning, inspireren, interviews, ondernemerschap, portretten, struggles, verbinden, zichtbaarmaken


Achter Mejuffrouw Modinette schuilt een bescheiden jongedame met een uitgesproken mening over duurzaam biologische kleding. Met haar groene naaiatelier probeert Annet de wereld een klein beetje te verbeteren.

—

De omslag
‘Vijf jaar lang heb ik als woon- en trajectbegeleider dagbesteding bij de maatschappelijke opvang gewerkt. Ik ben zelf weggegaan vanwege de werksfeer, die zo ontzettend bepaald werd door de bezuinigingen. Steeds meer collega’s die werden ontslagen, dat doet iets met je. Bij een andere instelling kon ik terecht voor een tijdelijke baan, maar daar werd uiteindelijk mijn contract niet verlengd. Ik werd mijzelf bewust dat ik niet mijn hele leven wilde solliciteren op een baan waarvan je weet dat die toch van tijdelijke aard zal zijn, dus ging ik op zoek naar iets met een lange levensduur, waarin ik mijzelf kon blijven ontwikkelen.’

Hét moment voor Annet om voor zichzelf te beginnen. ‘Toch speelde ondernemen stiekem al langer in mijn hoofd. Samen met Eline van HAP zijn er plannen geweest voor een vintage koffiezaakje en ik heb een tijd lang gekeken naar de mogelijkheden van een webshop met vintage herenkleding. In mijn ogen een gat in de markt, maar de grote financiële investering die hierbij zou komen kijken zag ik niet zitten. En omdat ik liefst ook een sociaal aspect erbij betrek en niet vijf dagen alleen wil zitten, is het idee ontstaan om een naaiatelier te starten waar ik zelf kleding kan maken maar ook les kan geven. In de toekomst wil ik ook nog iets voor kwetsbare mensen gaan doen, bijvoorbeeld ex-daklozen een opleiding bieden en samen dingen te gaan maken om te verkopen. `Maar dat is nog wel toekomstmuziek.’

Creativiteit is mijn rode draad
Droomde je vroeger al over een eigen zaak? ‘Ik ben altijd creatief bezig geweest. Meedoen aan tekenwedstrijden en knutselen met van alles. Mijn vader is ook ondernemer, daarvan krijg je wel mee dat je het wel kunt gaan doen en er je brood mee kunt verdienen. Na de HAVO heb ik twee jaar kunstacademie gedaan, maar ik merkte dat ik niet echt een kunstenaar was. Mezelf verkopen vind ik best een uitdaging en ik denk dat je als kunstenaar wel een heel sterk gevoel over je eigen werk moet hebben om daar verder mee te komen. Ik heb de overstap gemaakt naar een SPH-opleiding, waarbij ook dat stukje creativiteit weer terug kwam. Tijdens die opleiding ben ik begonnen met naaien. Het is iets wat ik meteen heel leuk vond en steeds leuker ben gaan vinden.’

De centjes maken het spannend
Maak je jezelf wel eens zorgen? ‘Naast Mejuffrouw Modinette heb ik nog een andere baan, omdat ik die inkomsten echt nog wel nodig heb. Ergens is dat een luxepositie, maar het houdt ook de groei van mijzelf en mijn bedrijf een beetje tegen. Als ik puur op mijn bedrijf zou moeten draaien, dan zou ik dat wel heel spannend vinden. De zekerheid die je bij een werkgever hebt is wel heel prettig. Ik heb een aansprakelijkheidsverzekering voor ondernemers, dus als ik een jurk verpest dan krijg ik die schade wel vergoed. Maar ik heb bijvoorbeeld geen arbeidsongeschiktheidsverzekering. Die kosten zijn gewoon niet te doen, dus dat zijn dingen waar ik me wel eens zorgen om maak. Nu ik werk erbij heb zijn die zorgen echt een stuk minder. Toch vind ik het zelfstandig ondernemen een leuke uitdaging, maar ik pak het voorzichtig aan, zo ben ik nu eenmaal.’

Grappige vragen
‘Naast de kinderlessen geef ik workshops en doe ik reparaties voor bedrijven en particulieren. Zo krijg je soms ook hele grappige vragen. Bijvoorbeeld toen ik op Effect Festival stond, ben ik door een man benaderd die iemand zocht om kippenluiers te maken. Die bestelde hij in Amerika, maar in Nederland kon hij ze nergens vinden. Of een jongeman die onlangs een broek bij mij heeft gebracht, die werkelijk van reparaties aan elkaar hing. Hij liet alle scheuren maken en inmiddels was het een heel kunstwerk geworden. Hij heeft er zelfs één thuis, die nog meer reparaties heeft ondergaan en door hemzelf is omgedoopt tot zijn kunstwerkbroek. Nu komt hij binnenkort weer met een stapeltje reparaties en dé kunstwerkbroek, dus ik ben heel benieuwd. Ik vind het mooi om te zien dat iemand zoveel aandacht besteed aan het behouden van een kledingstuk.’

Weggooimaatschappij
Hoe kwam het ‘groene’ erbij? ‘Het was voor mijzelf gewoon logisch om alles groen te doen en met duurzaam textiel te werken. Ik heb het gevoel dat daar nog heel weinig aandacht voor is. Er zijn weinig mensen die weten wat voor vervuiling er achter het maken van kleding schuil gaat. Daarnaast nog de kinderarbeid die erbij komt kijken, dat vind ik echt heel triest. Sinds ik de documentaire ‘De slag om de klerewereld’ heb gezien, koop ik echt geen kleding meer van grote ketens zoals H&M. Het zou wel goed zijn als dat meer bekend wordt. Tijdens mijn lessen probeer ik uit te leggen wat het verschil is tussen biologisch en gewoon katoen. Dat het minder milieu vervuilend is en dat er geen kindjes op een biologische katoenplantage werken is voor velen nieuw.’

‘Als je ziet wat mensen soms weggooien omdat er bijvoorbeeld een knoopje af is, dan heb ik daar heel veel moeite mee. Het is echt twee minuten werk om een knoopje aan te zetten. Mensen kunnen veel zuiniger met kleding zijn en van oude dingen nieuwe dingen maken. Dat laat ik ook veel in mijn lessen terugkomen, bijvoorbeeld van de mouwen van een oude wollen trui beenwarmers maken. Sommige kinderen hebben daar eerder bij stil gestaan, maar voor anderen is hergebruik echt een hele nieuwe dimensie. Ik probeer niet te belerend te zijn in wat groen is en wat niet, ik wil mensen echt niet afschrikken. Maar ik wil wel informatief zijn en een alternatief kunnen bieden.’

Eigen kledinglijn
Heb je ambities om een eigen biologische kledinglijn op de markt te brengen? ‘Ja, dat zou ik wel heel leuk vinden als ik een atelier heb waar meerdere mensen kunnen werken, zodat je productie kunt draaien. Samen met twee vriendinnen heb ik er wel eens over gebrainstormd. De ene is schoenmaker en de ander doet stadslandbouw. Het idee was om een soort kledingstuk of maatpak te maken op basis van een eigen vlasakker in Den Bosch waar stof van gemaakt kan worden. Op die manier kunnen we de productie helemaal zelf doen. Het meisje dat schoenen maakt, gebruikt heel veel gerecycled leer, dus op die manier kunnen we een outfit maken die lokaal en duurzaam is gefabriceerd. Dat zou echt heel leuk zijn, maar is tot nu toe bij een fantasie gebleven tijdens een gezellig avondje samen. De tijd om het daadwerkelijk uit te voeren is tot nu toe gewoon te beperkt.’

Vindbaarheid
Hoe benader je jouw doelgroep? ‘Soms ga ik echt gericht adverteren, zoals de website Kidsproof waar veel mensen op kijken voor activiteiten met kinderen. Maar ook standjes op markten en festivals werken goed. Qua verkoop levert het niet zo heel veel op, maar wel qua acquisitie want je hebt echt even de tijd om met mensen in gesprek te gaan. Dan hebben zij ook een idee wie je bent en waar hun kinderen terecht zullen komen. Inmiddels merk ik dat de mond tot mond reclame goed haar werk doet. Kinderen nemen bijvoorbeeld een vriendinnetje mee, die vervolgens ook weer op les blijft. Ouders zijn echt enthousiast en vragen zelfs of ze voor mij kaartjes uit mogen delen of een poster op school mogen hangen, super lief. Het helpt natuurlijk ook mee dat naailes op dit moment heel geliefd is en dat ik via Google in Den Bosch het enige vindbare naaiatelier met kinderlessen ben.’

Grootste leerpunt
‘Een grote valkuil voor mijzelf is dat ik eigenlijk te makkelijk ‘ja’ zeg wanneer ik door mijn andere werk wordt gebeld. Er zijn twee dagen die ik in ieder geval heb gereserveerd als mijn bedrijfsdagen, maar als ze vragen of ik echt niet kan omdat ze heel erg omhoog zitten, dan geef ik snel weer toe. Dat is op dit moment wel mijn grootste leerpunt: een goede balans vinden, zodat mijn bedrijf niet naar de achtergrond verdwijnt. Heel veel dingen leveren in eerste instantie niet zo veel op, dus je moet het jezelf wel echt gunnen om die tijd ervoor te claimen.’

‘Mijn ideaal zou zijn als ik het komende jaar twee dagen in de week Mejuffrouw Modinette kan doen en dan drie dagen een baantje erbij. Als ik dat in het begin kan volhouden, hoop ik dat ik over een jaar nog een dag erbij kan gaan pakken. En in de toekomst fulltime zou wel te gek zijn, zodat ik dan ook een stukje sociaal werk in mijn atelier kan gaan doen. Ik zou heel graag met maatschappelijk werk mensen een steuntje in de rug willen geven met een nieuw doel in hun leven.’



Sinds februari 2015 is Annet Swart vol enthousiasme aan het bouwen aan haar eigen groene naaiatelier: Mejuffrouw Modinette. Super leuk voor kindernaailessen, workshops of gewoon het repareren of vermaken van je kleding. Lekker duurzaam dus! En deze maand viert Mejuffrouw Modinette feestelijk haar eerste verjaardag.

> mejuffrouwmodinette.nl
> facebook.com/mejuffrouwmodinette

Tekst: Kris Borstel
Fotografie: Heidrun Klos
Meer #ruimdenkers op de projectpagina en het Facebookalbum van RUIM.

RUIMdenkers & doeners #7: Vera & Catharina

april 4 ambities, creeren, denbosch, estafette, herkenning, inspireren, interviews, ondernemerschap, portretten, struggles, verbinden, zichtbaarmaken

MintMarket


Twee enthousiaste meiden vormen sinds zomer 2014 het duo van Mint Market. Links op de foto zie je Vera, te herkennen aan haar uitgesproken hairdo, en rechts staat Catharina met haar authentieke kledingstijl en niet te missen vlechtjes. We nemen je mee in hun ondernemersverhaal…

—

Ons eigen ding
Allebei afgestudeerd aan de Kunstacademie, was Catharina net gestopt met een ‘mislukte grote mensen baan’ en Vera ontevreden in haar rol als kapster. ‘Ik deed al een tijdje vrijwilligerswerk bij tweedehandswinkel Nonna Rosa in de Hinthamerstraat, omdat ik ooit een eigen vintage winkel wilde starten’, vertelt Vera. ‘Catharina werd mijn collega en al snel vormden wij een goed team. Toen de eigenaresse besloot te stoppen vroeg ze ons het over te nemen. We dachten: ‘Wauw, dat is vet cool’. Maar twee dagen voor de overdracht besloot de huurbaas dat wij niet in het pand mochten blijven.’ ‘In eerste instantie waren we verdrietig’, vertelt Catharina, ‘maar uiteindelijk blij omdat we nu helemaal blanco konden starten. Anders hadden we veel geld betaald voor iets wat je nog helemaal eigen moet maken.’

Waarom Den Bosch
‘We hebben elkaar hier leren kennen op de Kunstacademie. Bij het opstarten van Mint Market hebben we ook gekeken naar Nijmegen, omdat ik daar woon, maar Den Bosch leek ons toch chiller,’ vertelt Vera. ‘We wisten dat er nog geen toffe vintage winkel zat in Den Bosch’, zegt Catharina, ‘dus we zijn de primeur hier! Dat hebben we iedere keer in het bedrijfsplan vernoemd. Ook hebben we ook altijd de droom van een tweede filiaal in de plannen opgenomen. En toen gebeurde het, een paar maanden geleden, met een winkeltje in de Urban Shopper op Strijp in Eindhoven: ‘Hopperdiehop, alles was snel geregeld’. Achteraf beseften we dat onze wens toch best snel is uitgekomen, nog geen anderhalf jaar nadat we zijn gestart!’

Ondernemersbloed?
‘Ik ben altijd een doener geweest, maar heb niet van kleins af aan die behoefte gehad om zelf een winkel te hebben’, vertelt Vera. ‘Pas na de academie begon ik te merken dat ik het vet vind om dingen te regelen en organiseren. Ook houd ik van alles wat te maken heeft met ‘oud’ en recycling.’ Haar ondernemershart is intens gelukkig als de klant enthousiast raakt over iets waar ze zelf jammer genoeg niet in paste. ‘Dat ik er iets in zie, maar niet weet hoe het bij mezelf te stylen, en dat het item bij iemand anders dan helemaal matcht!’ Catharina vult aan: ‘Dan staan wij gewoon van blijdschap te springen voor de spiegel, de klant én wij!’

Kopzorgen
‘Ik ben wel de meest panische van de twee. Regelmatig lig ik ergens wakker van. Ondernemen is niet altijd heel leuk, het is ook gewoon heel hard werken’, vertelt Vera. ‘Zeker in de tijden dat je net kunt rondkomen, zoals de eerste maanden van het jaar, is het spannend. Dan maak ik me wel druk over hoe we het allemaal gaan redden. Wij zijn allebei al snel té enthousiast. We gaan niet snel een uitdaging uit de weg, waarbij we in sommige gevallen vooraf niet voldoende beseffen hoe we het moeten gaan organiseren. Wat dan weer resulteert in werkweken van zes tot zeven dagen, waarbij we vaak niet genoeg hebben aan de ‘normale’ acht uur per dag.’

Van tijd tot tijd bereiken de meiden dan ook een stressniveau wat ervoor zorgt dat de kleinste extra’s teveel gevraagd zijn. ‘Ik denk dat Catharina beter is in het opvangen van mijn ‘inzinkingen’, dan andersom. Als ik stress heb blijft zij relaxed en stelt ze mij gerust, terwijl ik juist met haar meega als ze zich ergens druk over maakt. Alleen al om die reden zou ik nooit een bedrijf in mijn eentje willen hebben.’ Catharina herkent het gevoel en vult aan: ‘Soms schiet het door m’n hoofd, als Vera na een lange werkdag en veel gereden kilometers nog helemaal naar Nijmegen moet, dat er niets met haar moet gebeuren. Wat moet ik zonder haar?’ Vera glimlacht. ‘Dat heeft ze deze week pas opgebiecht, dat ze daar wel eens bang voor is.’

‘Ik merk nu wel dat ik steeds meer een onderscheid ga maken tussen thuis en werk,’ zegt Vera. ‘Eerst reageerde ik in m’n vrije tijd nog op Facebook-berichten of deed ik tussendoor mijn administratie; nu stel ik dat vaker uit tot de volgende ochtend. Het kan ook echt wel wachten! Toch is dit een nieuwe ontwikkeling in mezelf waar ik nog aan moeten wennen.’

Toekomstplannen
‘Onze toekomst ziet er super rooskleurig uit’, lacht Vera. ‘Met Mint Market zijn we vooral aan het focussen op naar buiten treden. Met markten en festivals willen we onszelf flink op de kaart zetten.’ ‘Ja, je moet toch naar de mensen toe’, valt Catharina haar bij. ‘Het is niet vanzelfsprekend dat mensen naar je winkel komen door alleen een beetje reclame of social media. Gelukkig zijn markten en festivals voor onszelf ook heel tof om te doen. In de winkel staan is leuk, vooral als je veel aanloop hebt, maar soms zijn de dagen echt lang en denk je: Waarom ben ik hier?!’ Zeker op de eerste mooie zomerse dagen willen de winkeldirecteuren wel eens wat anders. ‘Jaaa, dan is het super lekker weer en zie je iedereen voorbij fietsen met strandtassen waar de zwemspullen en lekkernijen uitpuilen. Dan baal je wel dat je in de winkel moet zitten tot zes uur!’, roept Catharina. ‘Het uiteindelijke doel is gewoon dat we volledig kunnen gaan voor Mint Market en onze bijbaan kunnen stoppen. Dat zou heel chill zijn!’

Vintage trend
De vraag of de vintage trend zal overgaan wordt regelmatig aan ze gesteld. ‘We trekken nu wel een bepaald hip publiek naast onze gebruikelijke klanten, maar er zal altijd een publiek blijven voor mooie gebruikte kleding. Dat die behoefte stopt, daar zijn we om die reden niet bang voor.’ Toch denken de meiden verder dan vintage. ‘Om onze collectie uit te breiden zijn we bezig met een aantal labels om nieuw en oud te gaan combineren. Bovendien verschuift de definitie van vintage, dus daarin beweeg je met de tijd mee. Over twintig jaar worden mensen misschien wel helemaal blij van het Clockhouse van nu,’ licht Vera toe. ‘Ik geloof wel dat wij zo flexibel zijn dat we daarin mee kunnen groeien. Dat hoort ten slotte ook bij ons ondernemerschap.’



Helaas is de droom van het tweede filiaal van Mint Market maar van korte duur. Een paar weken nadat we dit interview hebben afgenomen, hebben zij besloten de vestiging in Den Bosch te sluiten. De winkel in Eindhoven biedt meer toekomst en er kwam een nieuwe huurder voor het pand in de Hinthamerstraat, waardoor alles in sneltreinvaart is besloten. Neemt niet weg dat de oorsprong van Mint Market in Den Bosch ligt en dat wij trots zijn om hun ondernemersverhaal te delen.

> mintmarket.nl

Tekst: Kris Borstel
Fotografie: Heidrun Klos
Meer #ruimdenkers op de projectpagina en het Facebookalbum van RUIM.

Bar35

RUIMdenkers & doeners #6: Chris Verwoerd

april 4 ambities, creeren, denbosch, estafette, herkenning, inspireren, interviews, ondernemerschap, portretten, struggles, verbinden, zichtbaarmaken


Voor vele Bosschenaren is Chris Verwoerd een bekend gezicht. Is het niet van de bloemen op de markt, dan ken je hem wel van Eetbar DIT of juist van zijn eigen Bar35, een van de beste hamburgertenten van Nederland. Zijn droom is om hier in Den Bosch een grote foodhall te starten, samen met jonge ondernemers.

—

Mensenmens
‘Op mijn veertiende ben ik begonnen in de afwas bij Cas Spijkers. Mijn moeder werkte daar en ik werd aangenomen voor twee gulden vijftig per uur. Het ging mij niet om het geld, ik vond het echt fantastisch om daar te zijn en mocht zelfs een beetje mee snijden. Ook tijdens mijn studie tuinarchitectuur heb ik altijd een bijbaantje in de horeca gehad. Eenmaal klaar met studeren wist ik al snel dat tuinen ontwerpen mij niet heel gelukkig zou maken. De hele dag aan de tekentafel en het idee dat ik mijn klanten maar een paar keer per maand zag, leek niet de ultieme baan voor mij. Ik wilde gewoon tussen de mensen zijn.’

Waar heb je een omslag kunnen maken? ‘Dat is heel toevallig gegaan. Samen met een vriend ben ik met de organisatie van het Levenslied op de markt gaan helpen. Ik bemoeide mij met de sponsoring en zo kwam ik in gesprek met Niek van de Veer, die als bijdrage de bloemen wel beschikbaar wilde stellen. Zijn bloemenstal op de markt sprak mij aan, we raakten verder aan de praat en hij stelde voor dat ik het over kon nemen. Zodoende ben ik in het bloemen-avontuur gestapt, al kon ik net een roos van een tulp onderscheiden.’

Commercieel bloed
‘Vooral het ondernemen heeft mij bij de bloemenstal het meest geboeid. Je bedenkt een concept, rolt het uit en bent helemaal blij als het werkt. Ook spelen met de cijfers vind ik interessant, van kleins af aan. Op de basisschool verkocht ik bijvoorbeeld gameboy spelletjes, die ik van mijn neef had gekregen. Er is ook een periode geweest dat iedereen een pasfoto van elkaar wilde hebben: iets wat ik nooit heb begrepen, maar wel commercieel heb opgepakt. Ze mochten namelijk mijn pasfoto kopen voor een kwartje, dan had ik toch weer een paar gulden verdiend.’

‘Na 5,5 jaar liep de samenwerking met Niek van de Veer niet zo prettig meer en heb ik alles aan hem terug verkocht. Al snel werd ik door Bavaria gebeld voor een functie als vertegenwoordiger. Mijn zoontje was net geboren, dus ik was niet meteen enthousiast. Maar er moest toch geld verdiend worden, dus heb ik de baan aangenomen. Vanaf het begin merkte ik dat het niets voor mij was. Bavaria is een prachtig mooi bedrijf met leuke collega’s, alleen het is een wereld met aparte ‘manieren’ en dat past simpelweg niet bij mij.’

Eindelijk op mijn plek
‘Na anderhalf jaar Bavaria ben ik benaderd door Jacques van Geffen om bij eetbar DIT te komen werken. Daar was ik meteen al veel meer op mijn plek. Ik mocht een plan bedenken hoe we efficiënter konden gaan werken en de inkoop kwam groten-deels op mijn schouders terecht, waardoor ik weer meer met de cijfertjes bezig was. Toen wist ik: ‘Dit is wat ik wil doen!’ Op het moment dat dit pand in de Lepelstraat vrijkwam, heb ik Bart van Dijk (Villa Fleurie, Rosmalen) benaderd of hij mee in wilde stappen. In twee minuten besloot hij dat hij mee wilde doen! Hij geloofde in mijn idee en we zijn direct vol gas gegaan.’

‘Bart heeft precies de kwaliteiten die ik niet heb en andersom natuurlijk. Dus dat werkt echt heel goed, we weten van elkaar waar we goed in zijn en laten elkaar daarin vrij. We houden wel duidelijk de scheiding dat hij het gezicht van Villa Fleurie is en ik van Bar35, maar op de achtergrond helpen we elkaar. Hij is het beste wat mij qua compagnonschap is overkomen. Het is natuurlijk ook heel fijn dat het vanaf dag één erg goed gaat, dat onderneemt een stuk makkelijker. Toch, als ik dit morgen weer over zou moeten doen, zou ik het toch heel anders aanpakken. Je leert zo ontzettend veel.’

Slapeloze nachten
‘Zeker in het begin had ik regelmatig slapeloze nachten. Er komt zoveel op je af: een huurpand, een brouwerij, personeel, een compagnon, de gasten en de zorg dat de tent vol zit. Het is een flinke uitdaging om iedereen constant tevreden te houden, maar dat is wel waar ik voor ga. De lat leg ik erg hoog voor mijzelf; ik lig er al wakker van als één klant een vervelende avond heeft gehad. Gelukkig leer ik het wel steeds meer te relativeren en hou ik me vast aan al die gasten die wél een fijne avond hebben gehad. Het feit dat ik bezig ben met de kleinste details heeft in mijn ogen wel degelijk nut, want dat heeft mij gebracht waar ik nu ben.’

‘Inmiddels hebben we al twee keer verbouwd, omdat de indeling toch niet naar mijn zin was. Voordat ik begon ben ik bij veel burgerbars in Nederland gaan kijken hoe het eraan toeging. De trend die ik zag was dat men snel met z’n tweeën een burgertje eet en weer doorgaat. Uiteindelijk blijkt dat hier de gasten graag langer blijven, vaak in grote groepen reserveren en er ook nog een borrel aan vast plakken. Dat vroeg om een andere opstelling. De open keuken is wel gebleven. Ik vind het gewoon heel belangrijk dat je bij een restaurant in de keuken kunt kijken. Je kunt het in deze tijd naar mijn idee ook niet meer maken om een gesloten keuken te hebben.’

Ook heerlijke Vega burgers
Een vegetariër zal niet snel een burgerbar binnen stappen, is dat terecht? Chris breekt direct in: ‘Maar wij hebben ook heerlijke vegetarische burgers! Met onze topper de bietenburger. Een foodblogster uit Amsterdam is bij ons de bietenburger komen eten en zij zette ‘m op Instagram. Maar liefst 61.000 mensen hebben die foto leuk gevonden! Die week erna was de bietenburger gewoon niet aan te slepen, we bleven maar bij maken. De Hanos belde zelfs op: ‘Wat jullie nu aan bieten afnemen, verkopen wij normaal gesproken niet eens in een jaar.’ Ik geloof ook echt dat dit de nieuwe marketing is.’

Free publicity
‘Het is heel bijzonder hoe mensen je bereiken. Laatst werden we gebeld door Viva of ze ons in het blad mochten vermelden. ‘Euh, ja natuurlijk kom maar foto’s maken…’. We hebben nog geen cent aan marketing uitgegeven, nog niet eens een kleine promo via Facebook. Waar ik echt super trots op ben is dat er laatst een top 10 van burgertenten in Nederland is uitgegeven en dat wij daarin staan!’

Is het terecht dat jullie in deze top 10 zijn beland, of is het meer geluk? ‘Nee, dat is echt wel kwaliteit, daar staan wij voor. Als iemand maar verkeerd kijkt aan tafel, dan gaan we er direct naartoe om, indien nodig, een nieuwe burger aan te bieden. Het helpt heel erg mee dat onze prijs/kwaliteit verhouding goed is. Soms pak ik op een product bewust minder marge, omdat het in mijn ogen anders uit verhouding zou zijn voor de klant. Het gevoel van mijn gast moet gewoon goed zijn. Gelukkig zie je ook dat het publiek steeds meer bereid is om voor kwaliteit te betalen.’

Kwaliteit boven alles
‘Voor de keuze van een goed stuk vlees zijn wij in gesprek gegaan met in totaal negen slagers. Uiteindelijk sprong daar één partij voor ons uit. Samen met deze slager hebben wij de kruiden, de maling en de grootte van de burger bepaald tot deze in onze ogen perfect was. Daarnaast bakken wij de burgers in de ‘Josper grill’, een Spaanse oven/barbecue, die gezien mag worden als de Rolls Royce onder de grills. Dit is vele malen bewerkelijker dan de standaard bereiding van grill en oven. De jongens staan op 300 – 400 graden te bakken, waarbij het erg moeilijk is om de juiste burger te bereiden. Spelen met luchttoevoer, kolen en het verschuiven van de burger zorgen voor de ultieme roodheid en rooksmaak in onze burgers. Iedere burger die eruit gaat moet gewoon fantastisch lekker zijn. Daarnaast werken wij samen met vijf brouwerijen en van al die partijen hebben we alle bieren in huis. We zijn begonnen met 35 bieren en inmiddels hebben we er al 50. Van licht tot heel zwaar, voor iedereen hebben we een lekker biertje. Je merkt wanneer een biertje qua looks van het flesje bij onze bar past, dat die ook vaker wordt besteld. Het smoelwerk verkoopt.’

Kritische noot
‘Tot de dag van vandaag luister ik naar iedere kritiek, zowel positief als negatief. Maar ik ga er wel mee doen wat ik denk dat het beste is voor Bar35. We nemen het mee als opbouwende kritiek. Het moeilijkste is wel om de focus die je hebt bepaald vast te blijven houden. Zeker als het een keer heel rustig is, dan ga je wel eens twijfelen of je het wel goed doet. Wanneer iemand dan een opmerking maakt, ga je daar over malen en lig ik er soms zelfs wakker van. Maar dan is het de dag daarop weer stampvol en zijn mijn twijfels gelukkig weer weg.’

Geluksmomentje
‘Ik word het meest gelukkig wanneer mensen met veel plezier over Bar35 praten, of dat nou de gasten of het personeel zijn. Zeker als mensen mij niet kennen en ze praten positief over mijn zaak, dan weet ik dat het oprecht is. Andersom vind ik het ook prettig als ik via mijn personeel of vaste klanten hoor als er iemand niet tevreden is, dan zal ik er alles aan doen om diegene alsnog een positieve ervaring te geven in Bar35.’

‘Al die recensie sites, daar word je pas kriebelig van! Er staan soms recensies tussen die gewoon niet waar zijn. Mensen die zeggen hier een bepaalde hamburger te hebben gegeten, maar die staat helemaal niet op onze kaart. En dan geven ze slechte kritiek, die dus niet gegrond is. Er is geen beginnen aan om daarop te reageren, maar zeker in het begin word je daar wel onzeker van.’

Waarom Den Bosch?
‘Op mijn zesde zijn wij vanuit Hilversum naar Rosmalen verhuisd, omdat mijn vader daar een baan kreeg. Vanaf mijn negentiende woon ik in Den Bosch. Ik ben heel erg op mijn plek en vooral het carnaval in Oeteldonk vind ik geweldig. Het is eigenlijk één groot dorp, waar ik mijn kindjes, familie en vrienden heb en dat wil ik echt niet missen. Daarnaast heb ik een fijn netwerk opgebouwd, waar ik vooral bij de start van Bar35 veel aan heb gehad. Ik voel me echt een Bosschenaar.’

Blijf bij jezelf
Een tip aan andere ondernemers? ‘Volg je plan! Ga voor kwaliteit en denk niet te moeilijk na. Je weet zelf het beste hoe het zit en dat moet je gaan dóen. Dat is wel een valkuil waar wij zijn ingetrapt. We hebben teveel naar de adviezen van anderen geluisterd en zijn nu uiteindelijk via omwegen toch bij onze eerste gedachte uitgekomen. Neemt niet weg dat die omwegen wel heel leerzaam zijn geweest.’

Zijn er nog meer ambities?
Zonder twijfel roept Chris volmondig ‘JA’ met een grote glimlach op zijn gezicht. ‘Ik verwacht dat Bar35 over een jaar wel op zichzelf kan draaien en dan komt er weer ruimte voor wat nieuws. Er zijn al heel veel plannen, maar daar kan ik nog niet over uitweiden. Mijn droom is om hier in Den Bosch een grote foodhall te starten. En dat wil ik dan graag doen met allemaal jonge ondernemers. We zijn bij de gemeente bezig geweest met het voormalig garagecomplex ‘Pompen en Verlouw’ in de Vughterstraat, maar helaas hebben ze voor een andere partij gekozen. Zoiets zou ik wel echt geweldig vinden.’



Chris is een ambitieuze Bossche ondernemer en een echte gastheer. Hij draagt een mooi steentje bij aan de horeca van Den Bosch en we zullen nog veel van hem gaan horen.

> bar35.nl

Tekst: Kris Borstel
Fotografie: Heidrun Klos
Meer #ruimdenkers op de projectpagina en het Facebookalbum van RUIM.

RUIMdenkers & doeners #5: Dineke van Oosten

april 4 ambities, creeren, denbosch, estafette, herkenning, inspireren, interviews, ondernemerschap, portretten, struggles, zichtbaarmaken

DinekeVanOosten


Dineke van Oosten studeert in 2008 af aan de Kunstacademie (AKV St. Joost) in ‘s-Hertogenbosch. Ze vertelt ons over haar besognes als beeldend kunstenaar in combinatie met het zelfstandig ondernemerschap.

—

Recalcitrante puber
Haar keuze voor de Kunstacademie maakte Dineke op de middelbare school. ‘Eigenlijk wilde ik veearts worden, maar daarvoor moest ik exacte vakken volgen. Mijn omgeving reageerde al met ‘Nou Dineke, misschien moet je dat niet doen, die bèta-kant is niet helemaal jouw ding.’ Maar ik was nogal een recalcitrante puber en omdat ’t me door iedereen werd afgeraden dacht ik des te meer: ‘Dat ga ik dus lekker wél doen.’ Natuurlijk ging ik op mijn bek. Mijn docenten vroegen me nog ‘Waarom ga je dit doen? en adviseerden: ‘Ga iets creatiefs doen, want dit past helemaal niet bij jou.’ Ik denk dat ik dat stiekem ook wel wist, maar ik wilde gewoon tegen alles aanschoppen.’

Zeeuws meisje
‘Het was mijn docent beeldende vorming die zei: ‘Volgens mij ben jij wel creatief’. Zo is het een beetje gaan rollen. Ik moest een jaar overdoen en bedacht me dat het inderdaad niet verkeerd zou zijn om alsnog een creatieve richting te kiezen. Maar waar ik vandaan kom (Zeeland, red.) was niet veel te beleven. Daar zaten geen academies, hogescholen, of musea die mij prikkelden om naar de Kunstacademie te gaan. Maar ik vond het allemaal rete-interessant! Dat mijn buurmeisje naar de academie in Den Bosch ging, heeft mij doen besluiten toelating te doen. Ik werd aangenomen!’ Al snel werd voor Dineke bevestigd dat ze de juiste keuze had gemaakt. ‘Met mijn hoofd in de boeken, dat is niets voor mij.’

Het zwarte gat na de Kunstacademie
‘Er zijn echt wel momenten op de academie dat je jezelf afvraagt waarom je dit aan het doen bent, maar het zijn vier super gave, en zeer leerzame, jaren geweest. Met veel plezier ging ik erheen en heb ik ook altijd hard gewerkt.’ Maar toen kwam het zwarte gat. ‘Ik merkte dat ik slecht was voorbereid op het leven na de academie. Vier jaar lang konden we tussen de schoolmuren van alles doen, tot aan het raarste experiment, maar van de wereld daarbuiten wisten we als student niet zoveel. Het was ergens ook een rare sfeer die maakte dat je nauwelijks in die kunstwereld buiten de academie kwam. Je bleef braaf en veilig binnen.’

In Den Bosch werd er bovendien weinig georganiseerd, vindt Dineke. ‘Ik weet nog dat ik met een paar vriendinnen een studentengalerie begon en dat we super provocerend wilden zijn! Een jongen uit mijn klas schilderde anussen en die hingen we goed in het zicht van de etalage. De mensen die daarboven woonden, meldden zich meteen bij de gemeente: ‘Dat kan toch niet!’. Toen moesten we dus binnen drie maanden weer sluiten. Den Bosch is het niet gewend om met de academie om te gaan, of zelfs samen te werken. Eigenlijk is de academie een eilandje in Den Bosch. Wat ik erg jammer vind, want vaak leven er juist op dit soort plekken heel goede ideeën. Als je niet weet dat hier een academie gevestigd is, dan merk je hem ook niet op.’

De juiste werkplek
‘Ik ben afgestudeerd op de discipline film en heb ongeveer driekwart jaar in een donkere ruimte geleefd. Daardoor was ik een beetje ‘koekoek’ na mijn afstuderen en heb ik een jaar de tijd genomen om te werken en te feesten. Ik was even klaar met maken.’ Tot er een plekje vrijkwam in de DMT loods. ‘Daar was ik echt super blij mee! Als in een soort sloppenwijk zijn we binnen deze grote hal met meerdere creatieven allemaal eigen hokjes gaan bouwen. Ik had geen rooie rotcent op dat moment, maar wilde toch graag een dichte eigen ruimte. Elke keer als ik door de stad fietste, vond ik afvalhout bij de vuilnisbakken en nam dat mee om als een soort TETRIS mijn ‘huisje’ te kunnen bouwen. Het werd er uiteindelijk veel te gezellig, want het gros van de tijd zat ik ergens koffie te drinken. Ook de werkomstandigheden waren niet ideaal, waardoor ik toch weer op zoek ging naar een andere locatie.’

Gelukkig kwam de Gruyterfabriek op haar pad. ‘Daar ben ik in mijn eigen afgesloten ruimte echt harder gaan werken. Al zit ik nu op een punt dat ik juist wel wat meer naar buiten wil treden met mijn werk.’ Het is niet dat ze verlegen is. ‘Toch, als het over mijn werk gaat, vind ik het lastig om daar open en vrijuit over te praten. En dan eigenlijk te zeggen: Hoi, ik ben Dineke en ik maak echt super goed werk… Hebben? Over een ander kan ik dat gemakkelijker met overtuiging zeggen, dan over mijzelf.’

Op de kaart
Op dit moment praat ze met veel collega-kunstenaars over hoe zij die publicitaire kant aanpakken. ‘Mezelf blootgeven en kwetsbaar opstellen, dat vind ik hierin moeilijk. Ik ben iemand die graag alles zelf doet, maar daar loop ik nu op vast. En bij uitbesteden is het moeilijk om de juiste keuze te maken. Waarin wil ik mijn geld investeren? Soms zelfs zonder vooraf te weten wat het me gaat brengen.’ Lastige keuzes. ‘Meestal word je in de kunstwereld ontdekt. Zolang dat niet gebeurt, blijf je zoekende naar hoe je op een passende manier in the picture kan komen. En daarvoor zijn er best rare regels in de kunstwereld. Naar een galerie toe stappen, bijvoorbeeld, is niet gebruikelijk. Waarvan ik ook soms denk: misschien moet ik daar gewoon schijt aan hebben.’

VORT
‘Samen met o.a. Gijs van Lith ben ik in januari 2014 het kunstenaarsinitiatief VORT begonnen en hebben daar veel met derdejaars- en Masterstudenten van de Kunstacademie in samengewerkt. Je merkt dat die studenten het, net als wij destijds, eng vinden om iets buiten de academie te ondernemen. We gebruikten hiervoor een super mooie ruimte aan de Stationsweg, waar we studenten alle vrijheid konden gegeven. Ondanks dat stonden de studenten niet in de rij en kostte het ons erg veel tijd en energie om er iets tofs van te maken. Op de een of andere manier lijkt het in Den Bosch lastig om iets van de grond te krijgen wat daarna ook voortgezet wordt.’ Toch is Den Bosch wel haar plekje. ‘Het is er soms een beetje saai. Daar iets aan doen of voor willen betekenen kost energie, maar zal moeten om er iets van te maken.’

Dineke is naar eigen zeggen met honderdduizend dingen tegelijk bezig. ‘Ik ben nu ook de BIK opleiding (beroepskunstenaar in de klas) aan het doen. Daarmee kan ik projecten draaien op basisscholen, waarmee de creativiteit bij kinderen wordt gestimuleerd. Vind ik óók heel leuk om te doen! Dan dans ik nog graag en verdien ik bij met een baantje in de horeca, waardoor focus soms ver te zoeken is. Dat is dan ook mijn valkuil, dat ik van zoveel dingen blij word.’

Van kleins af aan
‘Als kind was ik altijd al aan het knutselen. Ook was ik geïnteresseerd in dingen die nu de basis vormen voor mijn werk. Bijvoorbeeld het thema ‘herhaling’. Vroeger had mijn balletjuffrouw een speciaal systeem met haar aanwezigheidslijstje. Ze vouwde het papier op een bepaalde manier, waardoor ze met kruisjes zetten precies en heel snel kon zien wie er wel of niet was. Dat vond ik zó interessant, dat ik dat thuis na ging maken. Dan nam ik een klappertje met ruitjespapier en zette die aan voor- en achterkant helemaal vol met kruisjes. Ik vond het fantastisch om te zien wat er daardoor gebeurde. Eén kruisje op een blad doet niets, maar het patroon van al die kruisjes bij elkaar maakte het bijzonder. Het laten ontstaan van patronen en figuren, maakt me nog steeds enthousiast: dat kan ik blijven doen.’

Een dagje ‘niets’ doen?
‘Een vrije dag. Tja, dan is er altijd een stemmetje in mij dat zegt: ‘Je mag niet vrij zijn, je moet nog zoveel doen, je mag niet vrij zijn…’. Een schuldgevoel. Als kunstenaar moet je jouw creatieve proces altijd blijven voeden, misschien heeft dat er wel mee te maken. Ben je eruit, dan moet je een volgende dag weer bij 0 beginnen. Als ik een hele dag doorwerk, lekker relaxed in mijn atelier, gaat alles veel makkelijker dan wanneer ik er op korte losse momenten aan werk. Natuurlijk, weet ik ook, moet je af en toe een dag vrij zijn om afstand te kunnen nemen. Het liefst ga ik dan naar Amsterdam of Rotterdam, waar ik een galerietje bezoek of zo.’ Altijd is ze wel op zoek naar inspiratie. ‘Die radartjes staan nooit uit.’ En dan dansen, haar grootste hobby. ‘Klassiek of modern, dat maakt niet uit. Als ik dans, vergeet ik even alles. Stiekem had ik misschien wel naar de dansacademie gewild.’



> cargocollective.com/dinekevanoosten
> vortplatform.blogspot.nl

Tekst: Kris Borstel
Fotografie: Heidrun Klos
Meer #ruimdenkers op de projectpagina en het Facebookalbum van RUIM.

RUIM Den Bosch
RUIM is een beweging van jonge ondernemers & frisse cultuurmakers in Den Bosch. Wij verbinden, maken zichtbaar en jagen initiatieven aan. Doe ook mee!
Meest recente berichten
  • RUIMdenkers & doeners #24: Janneke Pieters
  • RUIMdenkers & doeners #23: Maya van As
  • RUIMdenkers & doeners #22: Lysanne van Esch
  • RUIMdenkers & doeners #21: Jan-Geert van Rosmalen
  • RUIMdenkers & doeners #20: Ivo van Dijk
Oudere berichten
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • maart 2014
Categorieën
  • Historie
  • Nieuws
  • Ondernemers
  • RUIM
  • RUIMdenkers & doeners

Spring naar de toolbar
  • Over WordPress
    • WordPress.org
    • Documentatie
    • Ondersteuningsforums
    • Terugkoppeling
  • Inloggen