Monthly Archives: mei 2016

Tijdens een backpack trip door Thailand belandt catlover Marloes (27) samen met vriend Leon in een kattencafé. Met een kitten op schoot en een cheesecake voor haar neus kijkt ze Leon aan. ‘Dit wil ik ook!’ Hij lacht. ‘Nou, dan doe je dat toch?’ In het vliegtuig terug naar huis hakt Marloes de knoop door. Ze zegt haar baan op en start een crowdfundingscampagne om het eerste Brabantse kattencafé te beginnen. ‘What’s life without a little risk?’

—

Regelbreker
‘Ik stik altijd van de ideeën en zie overal mogelijkheden. Had ik mezelf geen halt toegeroepen, dan had ik nu denk ik al wel tien bedrijfjes gehad. Met die halt bedoel ik dat ik ideeën voortaan eerst even moet laten landen van mezelf. Ben ik er na een paar nachten slapen nog steeds enthousiast over, dan weet ik: hier moet ik iets mee doen. Dat landen was na drie weken backpacken natuurlijk wel gelukt. En heel eerlijk, over sommige dingen moet je ook gewoon niet te lang nadenken.’ Jij durft. Ben je niet bang dat het mislukt? ‘Natuurlijk wel. Zo besefte ik na het lanceren van de crowdfunding pas hoe kwetsbaar ik me eigenlijk had opgesteld. Mensen konden nu ineens van alles van mij en mijn idee vinden. Wat nou als ze het helemaal niks vinden, Brabant nog niet klaar is voor een kattencafé? Anderzijds ben ik altijd een regelbreker geweest, iemand die tegen de stroom in durft te gaan. Mijn baan zei ik zonder twijfel op, daar heb ik geen dag spijt van gehad. Ook niet als Kattenparadijs Mispoes gigantisch gaat floppen. Het lijkt me namelijk veel erger om over tien jaar te denken: had ik maar…’

Miauw
‘Toen ik een jaar of zes was, kreeg ik voor mijn verjaardag een kat. Door het dolle heen was ik. Overal waar ik ging, dribbelde Vlekje achter me aan. Onafscheidelijk waren we. Zelfs als ik verdrietig was, had ik Vlekje aan mijn zij. Hij was er gewoon altijd voor me. Dat vind ik zo bijzonder aan katten, ze voelen echt aan hoe je je voelt. Het is een soort kameraadschap waar ik altijd heel veel aan heb gehad. Nu nog, trouwens. In december, vlak voordat Leon en ik naar Thailand vertrokken, kreeg ik bericht dat mijn oma was overleden. Normaal liggen mijn twee katten verspreid door het huis, maar die nacht kwamen ze allebei bij me op bed liggen. Niet eventjes, de hele nacht. Alsof ze aanvoelden dat ik verdrietig was en hun gezelschap nodig had, Leon was die nacht namelijk niet thuis. Voor mij is dat kattenliefde ten top, liefde die eigenlijk iedereen zou moeten kunnen ervaren. Helaas is een eigen poezenbeest niet voor iedereen weggelegd. Denk aan een te klein huis, gebrek aan tijd of een allergische partner. Hoe tof is het dan als je dagelijks naar een fijne plek kunt voor een shot kattenliefde? Een plek waar niet alleen jij, maar ook asielkatten zich thuis voelen. Ik zag het meteen helemaal voor me. Asielkatten een nieuw thuis bieden en catlovers het gevoel geven dat ze voor even toch een kat hebben.’

Crowdfunding
‘Had ik nog nooit van gehoord. Pas toen ik erachter kwam dat het eerste Nederlandse kattencafé in Amsterdam de deuren kon openen na een succesvolle crowdfundingscampagne, dacht ik: wat zij kunnen, kan ik ook! Als een bezetene ging ik aan de slag. Ik denk dat ik iedere letter die over crowdfunding is geschreven, heb gelezen. Ik had namelijk al gauw in de gaten dat het niet werkt zoals de meeste mensen denken. Die denken: ik gooi zo’n campagne online, filmpje erbij, paar leuke foto’s en een verhaaltje en het geld komt wel binnenstromen. Ik kan je vertellen, zo werkt het dus echt niet. Dat ik mijn familie en vrienden met mijn idee gewonnen had, wist ik natuurlijk. Maar daar haal je geen € 22.000 euro mee op. Voor iedere euro moet je keihard knokken.’ En hoe doe je dat dan, knokken? ‘Bellen. Heel veel bellen. Mailen, mailen, mailen. Bij mensen langsgaan. Nog meer bellen.’ Lacht. ‘Ik had wel een beetje de trekjes van een stalker, denk ik.’ Wie benaderde je allemaal?
‘Alle kat gerelateerde bedrijven die ik me maar kon bedenken en waarvan ik dacht dat ze vast wel iets met een kattencafé te maken wilden hebben. Soms kreeg ik nul op het rekest, van anderen kreeg ik te horen ‘Oh mijn god, wat vet!’ Ik probeerde groot te denken. Wat heb ik allemaal nodig? Kattenvoer was het eerste wat me te binnen schoot. Mijn allereerste afspraak was dan ook met de eigenaar van Johnson Petfoods, een bedrijf in kattenvoeding.’ Was je niet bloednerveus? ‘Echt wel! Al merkte ik ook meteen dat de skills die ik als arbeidsbemiddelaar – mijn vorige job – had geleerd, me als beginnend ondernemer goed van pas kwamen. Zo kan ik goed praten, ben ik commercieel ingesteld en heb ik de ballen om op iemand af te stappen. Dat gaf me wel het vertrouwen om m’n verhaal te doen. Met succes. Hij was meteen verkocht. ‘Maar vooral door jou’, zei hij, ‘want wat ben jij gedreven’. Toen ik naar buiten liep moest ik mezelf even in m’n arm knijpen. Had hij echt gezegd dat hij het kattenvoer wil gaan sponsoren zolang ik het kattencafé heb? Gillend belde ik m’n moeder. Mam, we zijn los!’

Slaaptekort
‘Soms denk ik weleens: hoe past dit allemaal nog in mijn hoofd? Om over mijn to-do lijstjes nog maar te zwijgen. Dagen dat ik tot 02.00 uur ’s nachts doorwerk, zijn eerder regel dan uitzondering. Maar uitgeput ben ik niet hoor, daar vind ik het allemaal veel te leuk voor. En ik doe natuurlijk ook niet alles in m’n eentje. Dat is trouwens wel een tip die ik jonge ondernemers zou willen meegeven. Verzamel de juiste mensen om je heen en ben niet bang om hulp te vragen. Zo werk ik sinds kort samen met een dierenarts, een kok, een accountant, een dierengedragstherapeute, noem maar op. Niet alleen handig – ik heb namelijk echt geen kaas gegeten van boekhouding –, maar ook nog eens super goed voor je netwerk. Je doet zoveel leuke, nieuwe contacten op. Oh, en luister naar kritiek. Bepaalde dingen kunnen soms inderdaad beter. Maar als je alleen maar aan het gaan bent, ben je je daar niet altijd bewust van. Luisteren naar anderen heeft me veel gebracht.’

Franchise
‘Over een maand is het zover! Op 29 juni ga ik open. Het liefst zou ik morgen al opengaan, maar ik moet de katten natuurlijk ook de rust gunnen om te wennen aan hun nieuwe paradijs. Ik zie mezelf al helemaal staan in mijn keukentje, katjes om me heen, vrolijke mensen aan een bakkie koffie met een versgebakken taartpunt. Ik hoop gewoon zo dat het gaat lukken, dat mensen het echt leuk vinden. Niet dat ze één keer komen en denken: nou dat hebben we ook weer gezien.’ Ik leg m’n geld in op rijen mensen, vanaf Bagels & Beans tot aan je deur. Schatert. ‘Die arme katten weten niet wat ze overkomt! Laten we rustig beginnen, goed? Dan kunnen de katten op hun gemak wennen aan al het bezoek. Over een poosje wil ik meer gaan organiseren. Kinderfeestjes, lezingen, cat movie nights, breimiddagen. Ook ouderen uit verzorgingstehuizen uit de buurt komen straks knuffelen met de katten. Hoe groot Mispoes gaat worden? Ik zou er heel graag een franchiseformule van willen maken. In iedere stad een Mispoes, in ieder geval in Brabant. Maar laat ik voor het zover is eerst Den Bosch cat crazy maken.’ Dat gaat met jouw gedrevenheid wel lukken, denk ik. ‘Sowieso. Kat in ’t bakkie!’
 

 
> www.kattencafemispoes.nl – Opening: 29 juni @ Orthenstraat 31
> www.facebook.com/kattenparadijsmispoesdb

Tekst: Rosa Dammers
Fotografie: Donna van Rosmalen
Meer #ruimdenkers op de projectpagina en het Facebookalbum van RUIM.

Stilzitten vindt Kris (34) maar lastig. Naast interieur webshop KRISshop.nl, runt ze online platform Vintage.nl en alsof dat nog niet genoeg is, besluit ze drie jaar geleden dat het tijd is om samen met haar gezin (man Tjerk en twee jongens van 4 en 6) te bouwen aan hun droom: Nieuw Uilenburg. Een unieke plek in de Bossche binnenstad waar wonen, werken en gastvrijheid samenkomen onder één dak.

—

Een eigen zaak
‘Is nooit saai. Iedere dag is anders. Toen ik nog in loondienst werkte, had ik sterk het gevoel dat er iets miste. Het was voor mij nooit voldoende, of zo. Tegenwoordig kan de dag alle kanten op schieten, daar houd ik van. Bovendien heb ik de regie. En dan bedoel ik met name de regie over mezelf.’ Je houdt er niet van wanneer mensen je vertellen wat je moet doen? ‘Vreselijk. Ik ben echt allergisch voor hiërarchie, ja. Maar dat is niet de reden waarom ik ben gaan ondernemen, hoor. Ik had namelijk een super leuke baan. Ik werkte in het meubelbedrijf van mijn vader. We hadden zelfs het plan dat ik de zaak ging overnemen, maar dat ging op het laatste moment niet door. Mijn vader wilde me niet opzadelen met een bedrijf dat door de economische crisis in zwaar weer terecht was gekomen. Dat was wel even schakelen. Helemaal toen bleek dat blijven überhaupt geen optie was. Ik was ineens fulltime ondernemer. Tot die tijd runde ik mijn webshop en Vintage.nl namelijk naast mijn vaste job. Toch zou ik nu nooit meer anders willen. De vrijheid die je hebt als ondernemer vind ik heel prettig.’ Je mist geen vastigheid, dus? ‘Nee, totaal niet. Een stukje zekerheid wel misschien. Die gooi je als ondernemer regelmatig overboord. Maar dat is tegelijkertijd ook weer de kick, natuurlijk. Wat ik soms wel mis, is de rust die ik had toen ik nog in loondienst werkte. Toen de deur achter me dicht trekken ook echt het einde van een werkdag betekende. Nu ga ik soms maar door omdat ik eigenlijk nooit echt klaar ben in mijn hoofd.’ Leerpuntje? Lacht. ‘Absoluut!’

Bouwen
‘Augustus 2013. Ik weet het nog zo goed. De jongens speelden in de brandgang en ik zat in de tuin op m’n gemak de Bossche Omroep te lezen, toen ik de oproep ‘Ruimte voor nieuwe ideeën in de Uilenburg’ zag staan. De gemeente was op zoek naar mensen die het pand aan de Walpoort 3 een nieuwe bestemming wilden geven. Ik kreeg meteen kriebels in mijn buik. We waren namelijk al een tijdje op zoek naar een plek waar we zelf iets konden bouwen.’ Ondernemende types, jullie! ‘Altijd al geweest. Het huis waar we op dat moment woonden, hadden we ook helemaal samen opgeknapt. In zelf bouwen zagen we een spannende, nieuwe uitdaging. En wonen in de binnenstad is altijd al een droom van ons beiden geweest. Nog geen vijf minuten later hingen Tjerk en ik de telefoon op – helemaal hieperdepieper – en was de kogel door de kerk: we gaan ervoor! Diezelfde dag nog begonnen we aan ons businessplan.’ Een businessplan? Klinkt serieus. ‘Dat was het ook. Het pand moest namelijk een toegevoegde waarde gaan hebben voor de stad, het mocht niet enkel een woonhuis worden. We besloten meteen om het heel persoonlijk te maken. Dat bleek een slimme zet in de strijd tegen het grote geld van de deelnemende projectontwikkelaars. Het gaf ons meteen de gunfactor. Daarnaast zat ons plan inhoudelijk ook goed in elkaar. Nieuw Uilenburg moest een plek gaan worden waar wonen, werken en gastvrijheid samenkomen. Een gebouw met drie gezichten. Wonen staat voor een thuis voor ons gezin en een appartement voor mijn schoonmoeder.’ Je schoonmoeder? Vertel. ‘Na het plotselinge overlijden van Tjerk z’n vader wilden we zijn moeder Corry graag helpen. Zij vond het meteen geweldig, helemaal toen ze hoorde dat we het over het oude pand van de familie Henderson hadden. Die familie had daar vroeger een bloemkwekerij en Corry kocht daar veertig jaar geleden haar bruidsboeket. Alsof het zo moest zijn. Werken staat voor het atelier, het hart van het pand. Het idee is dat niet alleen ik daar mijn werkplek van maak, maar ook andere ondernemers aanschuiven om te werken, brainstormen en te netwerken. Tevens is het atelier de ontbijtruimte voor de Bed & Breakfast en daarmee heb ik meteen het derde element getackeld: gastvrijheid. Ons idee viel in goede aarde en begin 2014 kregen we het verlossende telefoontje. We hadden een ‘go’!’

Gewoon doen
‘Ruim een jaar zijn we bezig geweest om alles rond te krijgen. Vergunningen regelen, financiën op orde, een bouwteam verzamelen. In mei vorig jaar zijn we gestart met de sloop en in september zijn we gaan opbouwen. De ruwbouw hebben we door een aannemer laten doen, de afbouw nemen we wel zelf aan.’ Tjeeminee. Waar begin je aan? ‘Dat zeiden onze vrienden ook. Het mooie is, dat wisten wij ook niet! Maar als je iets heel graag wil, moet je het gewoon doen. En af en toe is het zwaarder dan zwaar en denk je ‘Dit nooit meer’. Maar dat ben je vijf minuten later al weer vergeten wanneer je glunderend staat toe te kijken hoe de – door jou ontworpen – voordeur geplaatst wordt.’ Is dat puur geluk? ‘Ja, dat denk ik wel. Sowieso overvalt geluk mij eigenlijk altijd een beetje. Juist omdat het ‘m in de kleine dingen zit. Soms verwacht je het gewoon niet.’ Neem je dan wel genoeg tijd om te genieten, te ontspannen? ‘Te weinig misschien. Dat komt omdat ik me dan meteen schuldig voel. ‘Ik zou nou dit en dit kunnen doen’, denk ik dan. Maar het hangt er wel vanaf wat voor soort ontspanning het is. Als ik een avondje uitga, voel ik me niet schuldig, maar een avondje banken nee, dat kan ik niet. Zeker niet als ik me besef wat er allemaal nog moet gebeuren voor we in juni – fingers crossed! – kunnen verhuizen.’ Hoe is de buurt er eigenlijk onder? ‘Het overgrote deel is laaiend enthousiast, maar er zijn natuurlijk altijd mensen die ‘not amused’ zijn. Dat vind ik wel lastig, want je wil het graag voor iedereen goed doen.’ Heb je daar, los van Nieuw Uilenburg, als ondernemer ook last van? ‘Absoluut. Ik zet altijd een extra stap voor klanten. Al heb ik ook geleerd dat je sommige mensen gewoon niet tevreden kúnt stellen.’ Hoe ga je daarmee om? ‘Door altijd m’n best te blijven doen. Zo hebben we laatst bij 55 adressen een brief in de bus gedaan met de boodschap dat ze een flesje wijn mochten gaan halen bij Wijnwinkel Proef vanwege alle overlast die we de afgelopen tijd veroorzaakt hebben.’

Toekomst
‘Ik kan niet wachten om hier straks allerlei mensen over de vloer te hebben.’ Jij gaat de Bed & Breakfast runnen, dus? ‘Ja! Heel anders dan de online wereld waarin ik me met m’n webshop en Vintage.nl begeef, maar dat vind ik juist leuk. Ik ben namelijk echt een sociaal dier. Dat is meteen ook het grote gemis dat ik heb als online ondernemer: menselijk contact. Horeca-ervaring heb ik niet zozeer, maar de feeling zit er wel. De talenknobbel ook. En een weg terug is er niet, in augustus zijn we namelijk al twee weekenden volgeboekt! Tussen de bedrijven door houd ik straks genoeg tijd over voor mijn webshop en Vintage.nl, dus dat blijf ik er zeker bij doen. De items waarmee ik de vier kamers van de B&B ga inrichten – ik doe de styling trouwens helemaal zelf! – kunnen te zijner tijd ook via mijn bedrijf gekocht worden. Waar ik over vijf jaar ben? Dan hebben we Nieuw Uilenburg op de kaart gezet en zijn we, ons kennende, al weer bezig met iets nieuws. Niet zozeer zelf iets bouwen, iets ontwikkelen denk ik.’ Stilzitten is echt geen optie voor jou hè? Glundert. ‘Nooit geweest!’
 

 
> www.KRISshop.nl
> www.vintage.nl

Tekst: Rosa Dammers
Fotografie: Donna van Rosmalen
Meer #ruimdenkers op de projectpagina en het Facebookalbum van RUIM.

Van café naar clubzaal en van clubzaal naar zijn eigen festivals. Als je Robert (24) vraagt wat zijn droom is, moet hij toegeven dat hij die met Losjes al redelijk aan het leven is. Samen met broeders Albert-Jan (30) en Cees (27) haalt de Bosschenaar een stukje (house en techno) cultuur naar de stad die er voorheen niet was. En er ligt nog meer in het verschiet…

—

Ondernemer
‘Word je niet van de één op andere dag. Zoiets groeit. Het voelde vier jaar geleden, toen we begonnen met Losjes, ook helemaal niet als ‘Nu gaan we even een partijtje ondernemen’. We wilden gewoon een tof feestje organiseren met muziek die wij leuk vonden en nergens in de stad konden vinden. Dat die eerste feestjes in café Cinq – met één dj set en drie man en een paardenkop – zouden uitgroeien tot onze eigen Losjes festivals, hadden we nooit gedacht. Althans, toen niet. Maar dat is nou juist ook het mooie aan ondernemen en ondernemer zijn: gaandeweg ontdek je wat werkt en wat niet, waar je voor wil gaan en wat je moet laten varen. Het is echt een proces.’ Wat heb je bijvoorbeeld moeten laten varen? Lacht. ‘De overtuiging om alles zelf te moeten doen. Natuurlijk moet je als ondernemer van veel markten thuis zijn, maar in sommige dingen zijn anderen nou eenmaal beter. Ik heb geleerd om er veel meer boven te gaan staan. Zorgen dat alle posities bezet zijn, in plaats van zelf alle ballen omhoog proberen te houden. Dat is echt een eye-opener geweest.’
 

‘Het rauwe terrein van de Tramkade (oude veevoederfabriek De Heus) ademt een industrieel verleden en is daarmee de perfecte festivallocatie. Afgelopen maart lanceerden we daar ons eerste indoor festival en op Bevrijdingsdag deden we het nog eens dunnetjes over in de buitenlucht.’

Kick
‘Iets van a tot z regelen, de juiste mensen bij elkaar brengen, ervoor zorgen dat iedereen weet wat er gedaan moet worden, zorgen dat alle neuzen dezelfde kant op staan en iedereen geïnspireerd blijft. Het heeft een hele poos geduurd, maar op een gegeven moment besefte ik ineens: het is gewoon organiseren wat ik doe. Heel gek misschien, maar het voelde zo goed toen eindelijk dat kwartje viel. Ik heb namelijk heel lang geworsteld met de vraag ‘Ja, maar wat is nou mijn kwaliteit, mijn kracht’? Ik krijg er echt een kick van als alles goed verloopt, alles klopt en we van bezoekers, leveranciers en andere partners te horen krijgen ‘Jongens, het was weer super geregeld’. Kwaliteit staat altijd voorop en die kwaliteit gaat veel verder dan alleen een paar dikke dj’s neerzetten. We laten zelfs liever een grote artiest liggen om ervoor te zorgen dat het totaalplaatje klopt. Dat is echt onze kracht, denk ik. Maar het lukt ook niet altijd. Tijdens Losjes Warehouse afgelopen maart trok de verwarming het niet en bleef het op bepaalde plekken behoorlijk fris. Het werd misschien niet eens opgemerkt door het dansende publiek, maar mij doet zoiets oprecht pijn. Meer pijn zelfs dan een artiest die wat minder lekker draait, of wanneer een fotoalbum minder likes krijgt.’ Zit je daar lang mee? ‘Soms wel, soms niet. Ik denk vooral altijd: de volgende keer gaan we het nog weer beter doen.’ Achterover leunen is er dus niet bij? ‘Nee, absoluut niet. Ik ben echt geen type dat naast zijn schoenen gaat lopen. Sowieso hecht ik weinig waarde aan spotlights en faam. Laat mij maar de man achter de schermen zijn. Mensen weten toch wel wat ik doe, daarvoor heb ik geen podium nodig.’ Draai je dan ook niet meer zelf? ‘Op onze eigen feesten niet meer, nee. We hadden al snel door dat als we met Losjes echt iets wilden neerzetten, we zelf een stapje terug moesten doen, zodat we andere artiesten konden aantrekken. Ik draai sowieso nog maar een keer of zes per jaar.’ Veel minder dus. Hoe komt dat? ‘Lange tijd wilde ik echt artiest worden, maar op een gegeven moment moet je een afweging maken. Ik kan er niet fulltime mee bezig zijn, dus waar ben ik dan over tien jaar? Dan sta ik waarschijnlijk nog steeds in P79 te draaien. Leuk, maar wil ik dat? Als organisator zie ik de toekomst veel positiever.’

 

Kopzorgen
‘Krijg je er als ondernemer gratis bij. En dan met name over de financiën. Gelukkig houd ik wel van cijfertjes, maar het blijft altijd spannend. In de aanloop naar een event investeer je en geef je geld uit. Dat moet op één dag terugverdiend worden. Alles rood of alles zwart dus, zeker bij een groot outdoor festival. Als het regent, scheelt dat zo 150 man. Dat kun je echt niet hebben. Zeker niet als je al je spaargeld erin hebt gestopt.’ Krijgen jullie geen subsidie? ‘We worden vanuit de gemeente financieel gesteund ja, maar dat is minimaal.’ Zonde, want jullie zetten echt wat neer in Den Bosch. Ooit de handdoek in de ring willen gooien? ‘Ook al is dit mijn droom, natuurlijk heb ik dat gevoel weleens. Het moet binnen twee jaar namelijk echt rendement gaan opleveren, want we bengelen nu tussen quitte spelen en verlies draaien. We kunnen er alle drie dus ook nog niet van leven en hebben naast Losjes allemaal nog een parttime baan. Maar dat geeft niet. Als je een droom hebt, moet je ervoor gaan. No matter what.’

 

 
Imperium
‘Van café naar clubzaal en van clubzaal naar onze eigen festivals. Als je vraagt wat mijn droom is, moet ik toegeven dat ik die al wel redelijk aan het leven ben. Mensen komen geregeld naar me toe en zeggen ‘Ik hoef niet meer naar de randstad voor een dik feest’. Dan weet je dat je iets goed doet. Wij halen met Losjes echt een stukje cultuur naar de stad die er voorheen niet was. Als ik zie wat dat met mensen doet, hoezeer ze daarvan genieten, weet ik waarvoor ik het doe. Dat drijft mij. Maar ik wil meer. Naast Losjes gaan we meer evenementen organiseren onder één paraplu. Net zoals ID&T dat doet met een Sensation, Mysteryland en Defqon, bijvoorbeeld. Losjes is dan één van die events.’ Kijk je tegen ID&T op? ‘Zeker, in ieder geval tegen Duncan Stutterheim, de oprichter van ID&T. Ik heb hem ontmoet tijdens The School of House, een educatieplatform voor dance, waar ik vorig jaar een cursus volgde. Die man is zo succesvol, zo machtig en groot. Toch blijft hij down to earth, heel relaxed. Toen ik mijn presentatie moest geven zat hij daar in een oude trui, met zijn Nike Air Max en zei: ‘Nou, mannen, kom maar op!’ Helemaal niet hoogdravend, gewoon zichzelf. Daar houd ik van, zo wil ik ook ondernemen.’
Dus jij hebt over een poos een (dance) imperium gebouwd en organiseert de grootste feesten van Nederland, wat zeg ik, Europa, in je slobbertrui en op je Nike Air Max? ‘Reken maar van yes!’
 

> www.wijzijnlosjes.nl
> facebook.com/Losjesevent

Tekst: Rosa Dammers
Fotografie: Donna van Rosmalen
Meer #ruimdenkers op de projectpagina en het Facebookalbum van RUIM.