Tijdens een backpack trip door Thailand belandt catlover Marloes (27) samen met vriend Leon in een kattencafé. Met een kitten op schoot en een cheesecake voor haar neus kijkt ze Leon aan. ‘Dit wil ik ook!’ Hij lacht. ‘Nou, dan doe je dat toch?’ In het vliegtuig terug naar huis hakt Marloes de knoop door. Ze zegt haar baan op en start een crowdfundingscampagne om het eerste Brabantse kattencafé te beginnen. ‘What’s life without a little risk?’
—
Regelbreker
‘Ik stik altijd van de ideeën en zie overal mogelijkheden. Had ik mezelf geen halt toegeroepen, dan had ik nu denk ik al wel tien bedrijfjes gehad. Met die halt bedoel ik dat ik ideeën voortaan eerst even moet laten landen van mezelf. Ben ik er na een paar nachten slapen nog steeds enthousiast over, dan weet ik: hier moet ik iets mee doen. Dat landen was na drie weken backpacken natuurlijk wel gelukt. En heel eerlijk, over sommige dingen moet je ook gewoon niet te lang nadenken.’ Jij durft. Ben je niet bang dat het mislukt? ‘Natuurlijk wel. Zo besefte ik na het lanceren van de crowdfunding pas hoe kwetsbaar ik me eigenlijk had opgesteld. Mensen konden nu ineens van alles van mij en mijn idee vinden. Wat nou als ze het helemaal niks vinden, Brabant nog niet klaar is voor een kattencafé? Anderzijds ben ik altijd een regelbreker geweest, iemand die tegen de stroom in durft te gaan. Mijn baan zei ik zonder twijfel op, daar heb ik geen dag spijt van gehad. Ook niet als Kattenparadijs Mispoes gigantisch gaat floppen. Het lijkt me namelijk veel erger om over tien jaar te denken: had ik maar…’
Miauw
‘Toen ik een jaar of zes was, kreeg ik voor mijn verjaardag een kat. Door het dolle heen was ik. Overal waar ik ging, dribbelde Vlekje achter me aan. Onafscheidelijk waren we. Zelfs als ik verdrietig was, had ik Vlekje aan mijn zij. Hij was er gewoon altijd voor me. Dat vind ik zo bijzonder aan katten, ze voelen echt aan hoe je je voelt. Het is een soort kameraadschap waar ik altijd heel veel aan heb gehad. Nu nog, trouwens. In december, vlak voordat Leon en ik naar Thailand vertrokken, kreeg ik bericht dat mijn oma was overleden. Normaal liggen mijn twee katten verspreid door het huis, maar die nacht kwamen ze allebei bij me op bed liggen. Niet eventjes, de hele nacht. Alsof ze aanvoelden dat ik verdrietig was en hun gezelschap nodig had, Leon was die nacht namelijk niet thuis. Voor mij is dat kattenliefde ten top, liefde die eigenlijk iedereen zou moeten kunnen ervaren. Helaas is een eigen poezenbeest niet voor iedereen weggelegd. Denk aan een te klein huis, gebrek aan tijd of een allergische partner. Hoe tof is het dan als je dagelijks naar een fijne plek kunt voor een shot kattenliefde? Een plek waar niet alleen jij, maar ook asielkatten zich thuis voelen. Ik zag het meteen helemaal voor me. Asielkatten een nieuw thuis bieden en catlovers het gevoel geven dat ze voor even toch een kat hebben.’
Crowdfunding
‘Had ik nog nooit van gehoord. Pas toen ik erachter kwam dat het eerste Nederlandse kattencafé in Amsterdam de deuren kon openen na een succesvolle crowdfundingscampagne, dacht ik: wat zij kunnen, kan ik ook! Als een bezetene ging ik aan de slag. Ik denk dat ik iedere letter die over crowdfunding is geschreven, heb gelezen. Ik had namelijk al gauw in de gaten dat het niet werkt zoals de meeste mensen denken. Die denken: ik gooi zo’n campagne online, filmpje erbij, paar leuke foto’s en een verhaaltje en het geld komt wel binnenstromen. Ik kan je vertellen, zo werkt het dus echt niet. Dat ik mijn familie en vrienden met mijn idee gewonnen had, wist ik natuurlijk. Maar daar haal je geen € 22.000 euro mee op. Voor iedere euro moet je keihard knokken.’ En hoe doe je dat dan, knokken? ‘Bellen. Heel veel bellen. Mailen, mailen, mailen. Bij mensen langsgaan. Nog meer bellen.’ Lacht. ‘Ik had wel een beetje de trekjes van een stalker, denk ik.’ Wie benaderde je allemaal?
‘Alle kat gerelateerde bedrijven die ik me maar kon bedenken en waarvan ik dacht dat ze vast wel iets met een kattencafé te maken wilden hebben. Soms kreeg ik nul op het rekest, van anderen kreeg ik te horen ‘Oh mijn god, wat vet!’ Ik probeerde groot te denken. Wat heb ik allemaal nodig? Kattenvoer was het eerste wat me te binnen schoot. Mijn allereerste afspraak was dan ook met de eigenaar van Johnson Petfoods, een bedrijf in kattenvoeding.’ Was je niet bloednerveus? ‘Echt wel! Al merkte ik ook meteen dat de skills die ik als arbeidsbemiddelaar – mijn vorige job – had geleerd, me als beginnend ondernemer goed van pas kwamen. Zo kan ik goed praten, ben ik commercieel ingesteld en heb ik de ballen om op iemand af te stappen. Dat gaf me wel het vertrouwen om m’n verhaal te doen. Met succes. Hij was meteen verkocht. ‘Maar vooral door jou’, zei hij, ‘want wat ben jij gedreven’. Toen ik naar buiten liep moest ik mezelf even in m’n arm knijpen. Had hij echt gezegd dat hij het kattenvoer wil gaan sponsoren zolang ik het kattencafé heb? Gillend belde ik m’n moeder. Mam, we zijn los!’
Slaaptekort
‘Soms denk ik weleens: hoe past dit allemaal nog in mijn hoofd? Om over mijn to-do lijstjes nog maar te zwijgen. Dagen dat ik tot 02.00 uur ’s nachts doorwerk, zijn eerder regel dan uitzondering. Maar uitgeput ben ik niet hoor, daar vind ik het allemaal veel te leuk voor. En ik doe natuurlijk ook niet alles in m’n eentje. Dat is trouwens wel een tip die ik jonge ondernemers zou willen meegeven. Verzamel de juiste mensen om je heen en ben niet bang om hulp te vragen. Zo werk ik sinds kort samen met een dierenarts, een kok, een accountant, een dierengedragstherapeute, noem maar op. Niet alleen handig – ik heb namelijk echt geen kaas gegeten van boekhouding –, maar ook nog eens super goed voor je netwerk. Je doet zoveel leuke, nieuwe contacten op. Oh, en luister naar kritiek. Bepaalde dingen kunnen soms inderdaad beter. Maar als je alleen maar aan het gaan bent, ben je je daar niet altijd bewust van. Luisteren naar anderen heeft me veel gebracht.’
Franchise
‘Over een maand is het zover! Op 29 juni ga ik open. Het liefst zou ik morgen al opengaan, maar ik moet de katten natuurlijk ook de rust gunnen om te wennen aan hun nieuwe paradijs. Ik zie mezelf al helemaal staan in mijn keukentje, katjes om me heen, vrolijke mensen aan een bakkie koffie met een versgebakken taartpunt. Ik hoop gewoon zo dat het gaat lukken, dat mensen het echt leuk vinden. Niet dat ze één keer komen en denken: nou dat hebben we ook weer gezien.’ Ik leg m’n geld in op rijen mensen, vanaf Bagels & Beans tot aan je deur. Schatert. ‘Die arme katten weten niet wat ze overkomt! Laten we rustig beginnen, goed? Dan kunnen de katten op hun gemak wennen aan al het bezoek. Over een poosje wil ik meer gaan organiseren. Kinderfeestjes, lezingen, cat movie nights, breimiddagen. Ook ouderen uit verzorgingstehuizen uit de buurt komen straks knuffelen met de katten. Hoe groot Mispoes gaat worden? Ik zou er heel graag een franchiseformule van willen maken. In iedere stad een Mispoes, in ieder geval in Brabant. Maar laat ik voor het zover is eerst Den Bosch cat crazy maken.’ Dat gaat met jouw gedrevenheid wel lukken, denk ik. ‘Sowieso. Kat in ’t bakkie!’
> www.kattencafemispoes.nl – Opening: 29 juni @ Orthenstraat 31
> www.facebook.com/kattenparadijsmispoesdb
Tekst: Rosa Dammers
Fotografie: Donna van Rosmalen
Meer #ruimdenkers op de projectpagina en het Facebookalbum van RUIM.