Het toeval bracht ze samen. Ongeveer twee jaar geleden is Lara Verstappen (31) samen met haar compagnon Linda gestart met Mieters Coffee + Vintage, officieel geopend in augustus 2015. “Ik wil gewoon doen wat ik leuk vind, dat vind ik het allerbelangrijkste.”
—
Mieters coffee + vintage is gevestigd in een pand aan de Vughterstraat, de leukste straat van het centrum van ’s-Hertogenbosch volgens Lara Verstappen, mede oprichter/eigenaar van Mieters. Fotograaf Evita en ik ontmoeten haar in de vintage winkel/espressobar. De inrichting is veelal zelf gedaan. “Die bar bestaat helemaal uit losse latjes, ik heb twee weken lang latjes geschuurd en gelijmd. Deze vloer is van papier met acht lagen trappenlak, ik heb nog steeds last van mijn knieën. Alles wat je ziet hebben we zelf gemaakt of uitgezocht en dan opgehaald.”
De ramen naar de binnentuin staan open. Er hangen prijskaartjes aan boompjes, plantjes en allerlei tuinartikelen. “We hebben alles in de tuin achterlijk hoog geprijsd: de boom kost 1.000 euro, de stoelen 250. We willen er niet vanaf, maar we moeten dit doen, zodat de tuin geldt als winkelruimte. Op deze manier is de toegang voor bezoekers legaal, ook al hebben we geen terrasvergunning, waar we stom genoeg niet voor in aanmerking komen.”
Dit is niet de eerste keer dat er gedoe is met vergunningen. Eind 2014 is Mieters uit de Kruisstraat (waar ze zijn begonnen als pop-up store) vertrokken omdat er geen horecavergunning werd verstrekt door de gemeente. Lara en ik gaan zitten aan de zelf ontworpen tafels en ze vertelt hoe dat is gegaan. “Op 1 januari 2015 moesten we akkoord geven voor vijf jaar huur. We waren al een aantal maanden aan het opbouwen met een businessplan en crowdfunding toen we te horen kregen dat er toch geen horeca vergunning zouden worden verstrekt. Ik zo: Fackkk. Op drank kun je gewoon een hoop geld verdienen en zonder die extra inkomsten wil je je niet voor vijf jaar aan iets committen zonder te weten wat het gaat doen. De huur van het pand was daarbij erg hoog, dus we durfden het daar gewoon echt niet aan. We hebben dan ook besloten de afwijzing niet aan te vechten. De 20.000 euro van de crowfunding hebben we terug moeten laten vloeien, omdat het was verkregen op basis van het plan en pand in de Kruisstraat. Ik vond het crowdfunden trouwens sowieso al lastig om te doen; ik voelde me erg bezwaard en schuldig tegenover mijn vrienden en iedereen die geld had gedoneerd.”
“Als ik jou zo hoor, is ondernemen best pittig. Er zit wel veel bloed, zweet en tranen in jullie zaak.” “Heel veel, maar ik vind het supervet dat ik bijvoorbeeld kan zeggen: dat plafond heb ik zelf dicht gestuukt. Er zit heel veel liefde in de zaak. Iedere dag dat ik hier binnenkom denk ik: oh kei leuk! Iedereen is zo enthousiast, zelfs de gemeente! Ik kan hier iedere dag bezig zijn met mijn passie.”
“Kom je uit de horeca?” “Na mijn opleiding vrijetijdsmanagement ben ik gaan werken bij Inspire Coffee Company in Breda, terwijl ik toen zelf niet eens koffie dronk; ik wist niet eens het verschil tussen een latte macchiato en een cappuccino! Vrienden waren altijd aan het janken dat ze bij mij thuis geen koffie kregen, haha. Maar bij Inspire was de sfeer heel leuk en gezellig. Drie weken na m’n eerste werkdag was ik bedrijfsleider, ik heb echt een toptijd daar gehad. Het werk is natuurlijk geen hogere wiskunde als je uit de horeca komt en na paar jaar dacht ik: ik heb de beste leerschool gehad, dit kunstje kan ik zelf ook.”
“En toen kwam je Linda tegen…” “Ja. Ik zit bij de zeeverkennersgroep op de Ertveldplas, waar ik vroeger veel zeilles heb gegeven aan kinderen. Ik ben dus nog steeds betrokken bij de club… Of, eigenlijk ga ik er alleen maar bier drinken, haha! Twee jaar geleden in de zomer was er een ouderdag in Friesland, waar ik elk jaar naar toe ga. En toevallig ging Linda ook mee, want ze wilde staflid worden bij de zeeverkenners. Dus zaten we daar met dertig graden in de auto richting fokking Sneek te beppen over een het beginnen van eigen zaak. Linda had al een soort van winkeltje aan huis, met superveel kleding en een groot netwerk en ik had superveel verstand van koffie. Toen is het idee ontstaan. We besloten af te spreken zodra we terug in Den Bosch zouden zijn. Vanaf toen is het heel snel gegaan. Op de een of andere manier waren we er ook zo uit, het klikt gewoon.”
“Het is wel speciaal als je iemand vindt waarbij het zo goed klikt.” “Heel bizar. Zakelijk gaan we echt supergoed, we voelen elkaar zo goed aan. Privé is het af en toe zwaar, omdat zo’n heftige dingen met elkaar meemaakt. We zien elkaar veel, zeker bij de opstart. Je bent twenty-four-seven met elkaar in contact. Op een bepaald moment is dat gewoon niet meer leuk, maar dat is niets persoonlijks. Dat zou ik met iedereen hebben.”
Evita, die ondertussen een mooie plek aan het zoeken is voor de foto, breekt in als een soort van tafeldame: “Is het aan te raden om zo onbevangen met iemand ergens in te stappen?” “Ik ben superblij dat ik het met iemand heb kunnen delen, want het is allemaal best wel heftig. Zeker voor ‘n eerste keer zou ik anderen adviseren om het niet alleen te doen. Zonder Linda was het mij niet gelukt.”
Evita: “Alsof je je grote liefde hebt ontmoet, maar dan zakelijk!” “Jaaa.”
“Hebben jullie veel aan promotie gedaan?” “Via Social Deal organiseren we nu een sapjesproeverij en in de winter doen we een koffieproeverij. Dat is heel leuk, zo krijgen we toch weer vreemden over de vloer, mensen die enthousiast zijn en weer terug komen. Wat toch echt het beste werkt is mond-tot-mondreclame.”
“En hoe werkt de combinatie koffie en vintage, helpt dat elkaar?” “Het gebeurt veel dat mensen koffie komen drinken en dan door de rekken gaan of mensen die een jurk willen, de appeltaart zien staan en denken: Hé, daar heb ik ook wel zin in! Ook stelletjes: de man gaat een espresso drinken met een krant erbij en de vrouw gaat lekker haar gang bij de kleding. Het is wel grappig, dat als je naar de omzet kijkt, dat het gelijk op gaat. Linda en ik runnen de winkel ook om en om, de klandizie is nog niet giga, dus het is te behappen in je eentje. Ik doe de drukke dagen, dat vind ik het aller-leukst, en de Linda de wat rustigere dagen, zodat ze ook bijvoorbeeld kledingreparaties kan doen.”
“Jullie hebben dan ook elkaars professie moeten leren, omdat je allebei alleen in de winkel staat.” “Ik weet ondertussen een hoop over vintagekleding, waar ik eerst geen flauw benul van had en Linda kan inmiddels net zo goed cappuccino’s maken als ik.”
“Liggen er nog leuke ideeën op de plank om jullie onderneming te laten groeien?” “Toen we nog met de horecavergunning bezig waren, hadden we het idee voor een cultuurpodium, daar zijn er gewoon te weinig van in Den Bosch. Dat willen we eigenlijk nog steeds, maar het is natuurlijk weer kak met die vergunningen. Dus gaan we in juli beginnen met een poëzie project. Je koffie krijg je hier geserveerd op een dienblaadje en in plaats van een standaard lelijke ordinaire truttige papieren onderzetter gebruiken wij een bladzijde gescheurd uit een random boek. Heel veel mensen snappen dat niet.”
“Ik snapte het ook niet.” “En daarom dachten we: we moeten hier iets mee. Nu gaan we er gedichtjes op laten drukken, zodat mensen er wel iets mee kunnen. We hebben al heel veel aanmeldingen van dichters.”
Evita: “Ik had een keer een heel mooi stuk uit een erotisch boek, echt te gek!” “Haha, we hadden van de zomer een heel vunzig boek. Op een gegeven moment hadden we een wat ouder echtpaar, waarvan de man met een rode boei keihard aan het lachen was en de vrouw een beetje boos werd! Dat vind ik genieten, als er zoiets gebeurt.”
“Heb je nog genoeg vrije tijd naast Mieters?” “Nu we onze openingstijden hebben ingekort, gelukkig wel. Ik ben gewend om harder te werken! Het mag wel iets drukker worden, maar het hoeft geen kippenhok te zijn, net zoals bij de Bagels and Beans. Ik werk naast Mieters ook nog bij Van Aken in Den Bosch. Daar ben ik zo blij mee, want daarvoor had ik allerlei shit-baantjes via uitzendbureaus.”
“Is het een must dat je naast het opstarten van een onderneming, een baantje hebt?” “In mijn geval is het pure noodzaak. Het houdt je ook met beide benen op de grond. Een half jaar na de start heb ik mijn baan bij Inspire opgezegd om me volledig op Mieters te storten. Dat was geen succes. Ik heb mijn moeder heel lief moeten aankijken. Nu is het nog steeds anders dan voorheen. Ik ging bijvoorbeeld vaak uit eten. Nu kies ik er eerder voor om met een kleedje ergens aan het water zitten met een bord pasta, dat is ook leuk! En het is het waard. Het levert wel mijn droom op, ook al blijft de opbrengst financieel een beetje achter. Niet dat het slecht gaat, van begin af aan hebben we quitte gedraaid. Het kan alleen nog maar groeien.”
“Heb je ook geluk nodig?” “Ja dat denk ik wel. En de juiste mensen om je heen, daardoor zijn we zoveel verder gekomen.”
“En wat kun je daarnaast doen om je onderneming tot een succes te maken?” “Je moet een beetje lef hebben, een beetje brutaal zijn. Niet achterover leunen, dan komt het er niet van. Linda en ik zijn harde werkers, we hebben altijd wel wat te doen. Vervelen zou me niet overkomen, daar hou ik ook niet van. En altijd van het positieve uit gaan: het is eigenlijk al gelukt.”
Helaas hebben Lara en Linda intussen besloten om Mieters per 1 augustus te sluiten, wegens teveel tegenwerking vanuit de buurt en de gemeente. We hopen dat de dames elders hun droom alsnog kunnen waarmaken!
> www.mietersdenbosch.nl
> www.facebook.com/mietersdenbosch
Tekst: Ralf van de Wiel
Fotografie: Evita Copier
Meer #ruimdenkers op de projectpagina en het Facebookalbum van RUIM.
