Monthly Archives: augustus 2016

Het is vrijdag middag en we treffen Bing in de serre van zijn ouderlijk huis. Dit is, naast school, zijn werkplek. Bing is de eerste van onze reeks ondernemers die we interviewen en fotograferen. We zijn erg benieuwd naar deze jonge ondernemer, die al tijdens zijn studie zijn eigen bedrijf heeft opgericht: Koninkrijk Van Muziek. Ik schrijf ‘jong’, want we hebben niet gevraagd hoe oud hij is.

—

„Dag Bing, om maar meteen met de deur in huis te vallen: wat doe je allemaal en waar kennen we je van?”
„Je kunt mij kennen van mijn hiphop muzieklabel Koninkrijk Van Muziek (KVM). Mijn werk is het organiseren en produceren van evenementen, het management en de boekingen van artiesten. Evenementen organiseren doen we het meest, van het opzetten ervan tot het doen.”

„Wie zijn eigenlijk We?”
„Ik heb KVM opgezet, maar nu werken ik samen met vrienden/ compagnons. Deze mensen zijn heel belangrijk en ik wil ze graag bij naam noemen: Christian Frederica, Douwe van Doornewaard, Jesseh Grootte Woordmann, Nick van Hoof, Cas Wiericx, Joël Brendgen en Jordan Frederica. Eigenlijk ben ik de baas van dit geheel.”

„Vind je het gek om over jezelf te zeggen: ik ben de baas?”
„Ja, want ik wil dat we elkaars gelijken zijn en iedereen zichzelf belangrijk vind, niemand doet onder voor de ander. De kracht is dat we bezoekers, organisatoren en locatie gelijk stellen.”

„Hoe ben je ooit gestart met KVM?”
„Ik ben begonnen uit liefhebberij voor de hiphop, om m’n broertje (Jengi Beats) in de picture te zetten én voor de stad Den Bosch. Ik miste ik eigenlijk wat wij nu met KVM nu doen: hiphop feesten organiseren. Hiphop in Duketown was gestopt en toen viel er een gat. Ik kom uit de skate wereld en het eerste feestje was in het World Skate Centrum. We zijn gewoon begonnen met doen, een beetje bluffen, in jezelf geloven. En vrienden helpen me met van alles en nog wat.

Vroeger vond ik het heel leuk om te handelen, bijv. in schoenen. Ik kocht en verkocht via Marktplaats. Ik ben begonnen met 2 schoenen, toen met 10, toen steeds meer en die verkocht ik dan voor het 3 dubbele door. Ik was toen ongeveer 14 jaar. Daarvoor nog, tijdens Festival Boulevard, trommelde mijn broertje op een trommel en ik dacht toen (8 jaar oud): laat ik maar met de pet rond gaan. En dat smaakte naar meer. Geld verdienen is echter niet mijn prio!”

„Vind je geld verdienen dan iets vies?”
„Nee, dat niet. Maar we doen het niet om het geld, met geld als doel. Al het geld dat er binnenkomt investeren we in Koninkrijk Voor Muziek, zodat we de mensen groter kunnen maken.”

„Is dat je drijfveer?”
„Jazeker! Andere mensen groter maken en de stad Den Bosch groter maken. De mensen, de bezoekers zijn op de voorgrond, wij op de achtergrond, want wij zijn niet het belangrijkst.

Verder vind ik het belangrijk om te vermelden dat wij echt doen wat we zelf willen. We willen vooral de Bossche jeugd, de Bossche artiesten een plezier doen én een gezicht geven. We doen dus eigenlijk alles voor anderen, en daar genieten we ontzettend van.”

„Terug naar het ondernemerschap. Wat trekt jou daarin?”
„Het van niets iets maken. Ik vind het spannend om te onderhandelen en te zorgen dat we ons doel bereiken, maar ook om hierbij concessies te doen.”

„Is er ook een minder leuke kant?”
„Financiën, boekhouding, belasting. Dat hebben we nu uitbesteed, want geld binnenhalen is heel leuk, maar boekhouden niet. En ook minder leuk is het bijvoorbeeld om dingen te regelen met partijen waarmee je niet meteen op een lijn zit. Ik ben in onderhandelingen soms te soft en zeg niet direct wat wij willen of kunnen en niet kunnen.

Minder leuk is ook dat bij het organiseren van een evenement wel eens wat fout gaat. De feesten zijn heel tof, maar ik loop dan niet met een biertje op m’n eigen evenement te genieten. Ik ben dan wel aan het werk.”

„Je werkt door de week en in het weekend zijn er de evenementen. Hoe zorg je ervoor dat je ontspant?”
„Eerst zat ik op voetbal, maar dat was uiteindelijk niet meer te combineren met de feesten. Nu ga ik vooral uit naar feesten en met vrienden chillen. Dan ben ik dan eigenlijk ook weer aan het werk, aan het netwerken.”

„Kun je je werk en privé nog wel scheiden?”
„Nee, eigenlijk niet. Ik vind het niet erg, of eigenlijk gewoon heerlijk om er 24 uur per dag mee bezig te zijn. Maar sinds een maand zet ik wel 1x in de week het internet van mijn telefoon uit, geen mail op die dag. Dat heb ik van mijn compagnon geleerd en dat bevalt heel goed. Hoewel, ik zit dan wel weer in tweestrijd, want dan denk ik toch: als ik nu de mail zou behandelen, dan hoef ik het morgen niet te doen.”

„Als je altijd aan het werk bent, hoe zorg je dat je geïnspireerd blijft?”
„Door mezelf te ontwikkelen en doordat ik zoveel diverse werkzaamheden hebt. De input hoef ik nog niet zelf te organiseren.”

„Wat studeer je eigenlijk?”
„Ik zit op de Herman Brood Academie en studeer Muziek Management. Daar leer ik over alles wat achter de muzikanten plaats vindt: van boekingskantoor tot het opzetten van festivals, dus alles achter de schermen.”

„Je hebt al best veel ervaring met organiseren. Hoeveel ervaring had je toen je ging studeren?”
„Toen had ik 1 event met 2 edities gedaan. De 2e keer al hadden we rapper Tyfoon geboekt. Heel vet. De school heeft me wat dat betreft wel veel geleerd, op alle vlakken. Het heeft me volwassen gemaakt. Ik durfde helemaal niet te presenteren en nu doe ik dat voor meer dan 150 man. Ik sta nog steeds niet graag in de spotlight, kom maar naar de feestjes en ervaar het maar!”

„Over de toekomst. Hoe ziet je deze er ideaal gezien voor jou uit?”
„Ik wil Hiphop Lowlands organiseren in Den Bosch. Daaraan zijn we nu aan het werk. We willen zoiets opzetten als Hip Hop Camp in Tsjechië en voor duizenden bezoekers hiphop bieden. Het doel is om dit over 8 jaar te hebben bereikt. Daarnaast wil ik met Koninkrijk Van Muziek landelijk / benelux bekend worden als organisator van feesten en leverancier van artiesten.”

„Heb je om dit ideaal te bereiken een business plan geschreven?”
„Nee, wij doen alleen promotie en gas erop. Het zit allemaal in ons hoofd. Het schrijven dient voor jezelf en voor anderen. Voor ons is het al zo klaar als een klontje wat we doen. We stappen op een organisatie af en zeggen: dit willen we doen, kan dat? De productie spreekt boekdelen.”

„Tot slot: Wie kun je aanraden om over te schrijven?”
„Ik kijk heel erg op naar Albert Jan Buitendijk, Cees van Balen en Robert Hoskam. Zij organiseren Losjes; techno feestjes.”

 
> bingberendsen.wordpress.com
> www.koninkrijkvanmuziek.nl

Tekst: Roos Terra
Fotografie: Kiki de Bilde (check haar Facebook en website)
Meer #ruimdenkers op de projectpagina en het Facebookalbum van RUIM.

Roel van der Krabben (28) werkt als online marketeer bij Etrias Lifestyle Stores. Daarnaast steekt hij samen met Tommie van de Wiel veel tijd en energie in het grootste online magazine voor de moderne man: Manify. Als Roel ergens zijn focus op heeft, dan gaat hij ervoor. “Ik heb ooit een gitaar gekocht en daarmee sluit ik me op totdat ik een liedje kan spelen. Voor Manify hebben we onlangs een drone met camera gekocht; daar ga ik net zo lang mee prullen totdat ik een mooi shot heb gemaakt. Zo doe ik dat eigenlijk met alles.”

—

Fotograaf (en tafeldame) Evita en ik spraken Roel in de binnentuin van het GZG, waar Manify is gevestigd. “Heb je een opleiding genoten in de marketing?” “Nee, ik heb eerst natuurwetenschappen gedaan, dat heb ik niet afgemaakt. Toen ben ik technische bedrijfskunde, wat voornamelijk logistiek en procesverbetering inhoudt, gaan doen. Er zit geen verband tussen, ik koos daarvoor omdat ik het op dat moment leuk vond.”

“Wat heb je gedaan na het afronden van je opleiding?” “In mijn laatste leerjaar liep ik stage bij de webshop van Philips in Amsterdam, daar ben ik in aanraking gekomen met de online wereld. Ik dacht: dit vind ik veel leuker en interessanter dan technische bedrijfskunde. Laat ik dat eens dichter bij huis gaan zoeken. Toen ben ik bij Searchresult in Den Bosch terechtgekomen. Eerst parttime naast mijn opleiding als online marketeer. Na mijn studie kreeg ik de kans om bij Searchresult te blijven. Daar heb ik in een jaar of twee/drie tijd veel geleerd. Daarna de stap naar Etrias gemaakt. En ondertussen Manify opgebouwd.”

“Hoe is Manify ontstaan?” “Bij Searchresult kreeg ik de opdracht om websites optimaliseren voor zoekmachines op het internet. Ik had bedacht om eerst een eigen site te beginnen als soort van speeltuin; wat werkt wel en wat werkt niet. Dat werd ‘Studio Nieuws’, een website met nieuwsfeitjes over muziek maken op de computer, iets wat bij mij past. Het onderwerp is voor een hele kleine doelgroep, maar het begon best snel te leven. Toen kwamen er bedrijven naar me toe: zou ik op jouw site mogen adverteren? Ik begon daar redelijk wat geld mee te verdienen. Geen grote bedragen, maar zo’n 100 à 200 euro in de maand. Ik dacht als ik dit concept nu kopieer naar een grotere doelgroep, dan kan dat best weleens interessant worden. Ik kwam uit bij de jonge moderne man. Zelf vind ik het ook interessant om te schrijven over auto’s, reizen, kleding. Over waar een moderne man zich mee bezig houdt, bijvoorbeeld zijn carrière. Dat soort dingen.”

Evita: “Een niet ingewikkeld, doeltreffend idee.” “Precies. Ik begon met het schrijven van drie berichten in de week. Kort daarna kwam Tommie erbij, een van mijn beste vrienden. Daardoor werd er meer werk verzet en is het gaan groeien. Ik denk dat Tommie er nu sinds anderhalf jaar, twee jaar fulltime aan werkt.”

“Wat is de rolverdeling in jullie samenwerking?” “Dat is in de jaren erg verschoven. Tommie is de creatieveling, hij heeft oog voor design. Dat heb ik totaal niet. Ik ben de technische man, bij mij moet het gewoon praktisch zijn en snel werken. Tommie vond het er vaak niet uitzien, dus zorgde hij ervoor dat het beter ging ogen. Zo begonnen we. Nu doet Tommie de dagelijkse leiding, ook met de stagiaires en andere bloggers. Ik houd me bezig met de ontwikkeling van nieuwe modules, sales, contact met klanten. Zorgen dat er wat geld binnenkomt. Ik schrijf ook artikelen, maar minder dan voorheen.”

“Hoe gaat het schrijven je af?” “Als je zo’n magazine begint ga je eerst kijken naar andere sites. Dan ga je dat ‘kopiëren’; dáár ga ik ook over schrijven. Om een grotere groei te maken, moet je je gaan onderscheiden door zelf content te bedenken. Mensen interviewen, naar een land gaan voor een videoreportage of een review over een auto schrijven. Al die dingen kosten natuurlijk veel meer tijd dan een artikel kopiëren. Je gaat misschien van vijf naar drie artikelen, maar je krijgt wel authentieke content.”

“Ben jij van de risico’s als ondernemer?” “Nee, haha. Je moet natuurlijk weleens een risico nemen. Als ik dat doe, doe ik dat heel berekend.”

“Geen hele gekke dingen.” “Nee, geen Wolf of Wallstreet gokken; alles of niets. Nee, dat zit er niet in. Ik zou het zonde vinden om het allemaal op het spel te zetten, daarvoor vind ik het veel te leuk. Ik ben heel analytisch. Dat ben ik in alles, maar zeker met ondernemen. Als ik een keuze moet maken, doe ik dat niet vaak op gevoel. Cijfers maken het voor mij gemakkelijker om te kiezen.”

“Tommie de creatieveling, hij werkt dan meer vanuit zijn gevoel.” “Klopt, soms is dat beter. Op heel veel vlakken vult hij mij goed aan. En andersom hoop ik ook, haha.”

“Vast wel. Er zijn een hoop schrijvers bijgekomen in de loop van de jaren.” “Zeker. Het zijn veelal vrijwilligers die het heel leuk vinden om te schrijven. Het concept is dat bedrijven of organisaties ons iets bieden voor een recensie. Bijvoorbeeld een uitnodiging voor een leuk feestje of persreisje. Voor de vrijwilligers is dat een mooie incentive. We hebben een blogger die helemaal gek is van auto’s en hij is elke maand ergens anders om een auto te testen. Volgende maand gaat hij volgens mij naar Innsbruck voor testen van een Jaguâr. Voor hem is dat een superleuke ervaring en het staat leuk op zijn CV. Voor Manify is dat hele goede content. Een win-win-win situatie.”

Evita: “Hoeveel verschillende schrijvers zijn er nu inclusief vaste en gastbloggers?” “Op dit moment zijn het er negen, denk ik. Ja, met de stagiaires erbij.”

“Hoe uniek is Manify? Hebben jullie veel concurrentie?” “Dat begint te komen. Je ziet dat de printbladen ook online stappen aan het maken zijn, maar dat wil niet zo vlotten. In tegenstelling tot de vrouwenwereld, daar is het helemaal begroeid met de blogs en de magazines, is de mannenwereld nog vrij onontdekt. In vergelijking tot drie jaar geleden is de concurrentie wel groter geworden.”

“Nemen de bezoekersaantallen dan ook af?” “Dat niet. We groeien nog steeds, alleen de groei neemt wel af. Ik denk dat we twee à drie grote concurrenten hebben en drie à vier die iets onder ons zitten qua bezoekersaantallen. Ik maak me daar niet zo druk om. Ik ben alleen maar blij dat hiermee de online mannen-magazines als productgroep steeds meer aandacht krijgen.”

“Je eerste website ging over het maken van muziek. Ben je actief in de muziek?” “Hobbymatig. Eerlijk gezegd heb ik daar de laatste jaren daar wat minder tijd voor. Maar als ik er tijd voor heb, vind ik het heerlijk om te doen.”

“Ook voor Oeteldonk.” “Elk jaar neem ik deel aan Het Kwekfestijn met carnavalsvereniging Vergimmes Mooi. Daarmee staan we regelmatig op de carnavals-cd. Ik maak ook heel veel remixen die in de kroeg worden gedraaid.”

Evita: “Een hele andere kant.” “Wat ik heel leuk vind, is me ergens op focussen en dan ga ik net zolang door totdat ik het beheers. De enige voorwaarde is dat ik het leuk moet vinden. Of een hoger doel voor ogen heb waarvoor ik me kan inzetten.”

“Kun je wat vertellen over je werk bij Etrias?” “Het is een mooi jong bedrijf wat ontzettend hard groeit en waar ik nog steeds heel veel leer. Ik zit daar precies aan de andere kant van waar ik bij Manify zit. Bij Etrias als online marketeer weet ik hoe ik ruimte voor advertenties moet inkopen bij websites zoals Manify. Door het sales-werk bij Manify weet ik hoe het eraan toegaat bij een E-commerce bedrijf als Etrias, die advertenties wilt plaatsen. Ik heb er in beide partijen belang bij dat ik wat van de andere kant afweet.”

“Dat vult elkaar wel lekker aan.” “Zeker. En bij Etrias zijn ze heel flexibel. Ik ben vorige week voor Manify in Peru geweest. Dus als ik een week van Etrias weg ben, betekent dat niet dat heel het bedrijf op zijn kop staat. Bovendien weten ze, dat ik voor hen ook in de avonduren en in het weekend doorwerk, als dat nodig is.”

“Wat heb je in Peru gedaan?” “Dat was voor het toerismebureau van Peru. Reizigers die naar Peru toe gaan, gaan vaak naar Cusco en Machu Picchu in het zuiden. Ik ben met anderen journalisten, waaronder die van National Geographic, AD en Telegraaf, naar het noorden gestuurd om dat onder de aandacht van te brengen van onze lezers.”

Evita: “Klinkt als de ultieme droom.” “Bij zo’n reis zijn we elke dag bezig met interviews en foto’s maken. In de ritjes tussendoor bewerken we dan de foto’s en video’s. Dus we moeten continue hard werken, maar het is wel fantastisch. Ook als ik met Tommie en Kaz, twee van mijn beste vrienden, beelden mag schieten voor een review van een toffe auto – waarvoor we bijvoorbeeld met een jeep door de modder raggen. Dan denk je, dit is toch een jongensdroom?!”

“Ontstaat er, doordat jullie samenwerken, weleens wrijving in jullie vriendschap?” “Dat hebben we nog niet gehad. Natuurlijk is er af en toe wat frictie. Zolang je dat uitspreekt naar elkaar, dan is het geen probleem. Ik word nooit persoonlijk en Tommie ook niet. Als er iets misgaat: kan gebeuren, we zijn allemaal mensen. Misschien is het ook makkelijker omdat het goed gaat met Manify.”

Evita: “Jullie schrijven over heel veel verschillende topics.” “Wat we zelf goed vinden werken, is iets wat terugkeert. We hebben bijvoorbeeld Suite Up Tuesday en daarin schrijven we elke week iets omtrent een pak. Hetzelfde concept voor Fitgirl Friday. We portretteren iedere vrijdag een een instagramgirl die flink fitnesst. Dat item trekt overigens meer lezers dan Suite Up Tuesday, haha. Op deze manier wordt het een topic waar mensen naar gaan uitkijken.”

Evita: “Trekt het ook vrouwen aan? Ik kan mezelf voorstellen dat Fitgirl Friday voor vrouwen net zo interessant is” “Absoluut, best wel veel zelfs. Wij schrijven gericht op de mannen, maar dat wil niet zeggen dat het oninteressant is voor vrouwen. Als we over een hotel schrijven is dat wellicht net zo interessant voor een vrouw als voor een man. Ik zal eerlijk zijn: ik lees ook altijd LINDA. van mijn vriendin. Dat vind ik een fantastisch magazine, een van de beste bladen van Nederland. Er staan mooie artikelen in met goede interviews.”

“Je bent geboren en getogen in ’s-Hertogenbosch. Is het een interessante stad voor een ondernemer?” “Ik denk dat er in Den Bosch een hele grote gunfactor is onder ondernemers. Laatst vond ik een tooltje op internet waarmee je via LinkedIn kunt kijken waar je je netwerk van kent. Het verraste mij dat ik 25% van mijn netwerk heb leren kennen via carnaval, borrelen of uitgaan in de stad. Ik denk dat Den Bosch qua grootte en mentaliteit perfect is om een heel hecht netwerk te maken.”

Evita: “Nu ik erover nadenk, de meeste klussen heb ik vanuit de kroeg.” “En waarom ook niet. In andere landen is dat vrij normaal. Als je in Rusland zaken gaat doen, moet je eerst doorzakken met wodka. En in Den Bosch kun je het doen met een biertje en een bitterballetje.”

“Heb je plannen voor de toekomst?” “Goeie vraag. Dat is misschien ook een leermoment voor mij: wij plannen niet super-ver vooruit. Ik ben niet iemand die de route van te voren al helemaal uitstippelt. Wat we zeker van plan zijn, is Manify groter maken. Dat kan door er een lifestyle merk van te maken. We zoeken al naar partners voor kleding, in de vorm van een webshop of iets dergelijks. Wij zijn sterk in het opbouwen van een netwerk en dat is eventueel weer handig voor andere platforms.”

“Ja, want ik zag dat je ook de website Ladify hebt opgezet.” “Ladify wordt beheerd door mijn vriendin, samen met een vriendin van haar. Dat doen ze erg goed. Ze werken daar aan voor hun hobby. Tevens omdat er veel meer concurrentie is, zoals ik al eerder aangaf. Ik denk dat wanneer je echt een groter bedrijf wilt opzetten, je het met één site niet gaat redden. Ik zie wel toekomst voor een online uitgeverij; dus meerdere platforms waarmee je verschillende niches kunt bedienen. Dat zou heel mooi zijn.”

 
> www.manify.nl

Tekst: Ralf van de Wiel
Fotografie: Evita Copier
Meer #ruimdenkers op de projectpagina en het Facebookalbum van RUIM.

Op een warme lentedag spreken we Elske Helmich (31) over ondernemerschap. Ze is onder andere dramadocent, actrice en coach. Fotograaf Evita en ik zijn af en toe verrast over wat ze allemaal heeft ondernomen en meegemaakt. “Dus je bent van de impulsen?” “Ja, maar nu al wat minder. Er komt gelukkig wat meer rust in, haha.”

—

We zitten op het dakterras van de voormalige basisschool ’t Boschveld, die nu is onderverdeeld in kantoren. “We zijn nu bij je nieuwe werkplek. Waar heb je hiervoor gewerkt?” “Vanuit huis. Hier op kantoor ben ik een of twee keer per week, daarnaast werk ik veel op locatie. Ik ben soms twee weken lang van hot naar her aan het rennen en soms heb ik twee weken niks, dan zit ik weer op kantoor. Er is geen touw aan vast te knopen; bij mij zit er echt nul structuur en regelmaat in.”

“Wat is het verschil met het werken vanuit huis?” “Ik ben hier veel gemotiveerder en minder snel afgeleid. Ik deel de werkruimte samen met Marcia en Margot van Fijnstof Films. Als je bij mensen bent die hard aan het werk zijn, motiveert dat om zelf hard te werken. Wat ook fijn is: als je vast zit met een opdracht kun je even sparren met elkaar, dat werkt supergoed, dan kom je er veel eerder uit.”

“Je doet verschillende dingen met je onderneming, zoals het geven van workshops, kun je daar iets over vertellen?” “Nadat ik was afgestudeerd als dramadocent op de HKU, ben ik in Zuid-Amerika gaan wonen. Toen ik na vier jaar terug kwam naar Nederland, was ik uit de running met theater; ik moest van meet af aan beginnen. Via een uitzendbureau ben ik gaan werken als gastvrouw bij kloosterhotel ZIN in Vught. Ik zag daar veel groepen met trainers of coaches voor workshops en dacht: hoe vet zou het zijn om theater als middel in te zetten en daarmee workshops te geven! Van ZIN kreeg ik het vertrouwen om het op te gaan zetten, daar ben ik ze nog steeds heel dankbaar voor. Ik was natuurlijk nog maar een broekie, maar dacht: dat doe je toch gewoon! Op een gegeven moment kwam ik erachter dat het niet zo werkt. Mensen moeten zich veilig voelen en ik merkte tijdens de trainingen dat mensen geëmotioneerd konden raken. Ik schrok daarvan en wist niet hoe ik daarmee om moest gaan. Vandaar dat ik een driejarige coachings opleiding ben gaan doen. Daar heb ik heel veel geleerd en kon de trainingen meer op maat gaan maken. Ik werk trouwens nog steeds een keer in de week als gastvrouw bij ZIN; echt een fantastische plek om te zijn.”

“Mooi initiatief! Je hebt het dus vanaf blanco opgezet. Is het een beetje gaan lopen?” “Mijn theaterworkshops werden op de website van ZIN gezet. Tegen mijn collega’s van de afdeling verkoop zei ik: als jij mijn workshop verkoopt krijg je van mij een bloemetje. Dat werkte. Er komen best veel grote bedrijven bij ZIN. Op een gegeven moment sloeg het aan en werd ik in company gevraagd. En ik mocht door heel het land theaterworkshops gaan geven.”

“In opdracht voor ZIN of als eigen bedrijf?” “Workshops bij het kloosterhotel zijn in opdracht. Dan verdelen we de inkomsten, want ik ben in een ruimte van hen. Daarnaast ben ik een eigen bedrijf gestart: Straal!Theater. Dat moest ook, want ik werd ingehuurd door andere bedrijven.”

“Hoe vond je dat het zakelijke gedeelte erbij kwam?” “Vreselijk. Dat werkte me zo op de zenuwen. Gelukkig had Guus Verschuur van Nearest Neighbour me zijn boekhouder voorgesteld. Sindsdien dump ik alles bij hem. Hij doet mijn boekhouding perfect, ik heb er geen omkijken naar. Dat scheelt me een hoop stress. Ik heb een paar keer geprobeerd om mijn inkomstenbelasting aan te geven… Alleen al als ik er over praat krijg ik hartkloppingen.”

“Oké, laten we het daar dan maar niet over hebben. Hoe gaat het met de acquisitie?” “Van koude acquisitie ben ik helemaal niet. Vaak gaan de opdrachten via via. Ik merk wel dat als ik stop met het bijhouden van mijn website, LinkedIn en de nazorg van vaste klanten, dat het meteen een beetje inkakt. Daarom ben ik bezig met het wijzigen van mijn website, zodat ik het zelf kan bijhouden. Ik maak best veel voorstellingen en dat wil ik erop zetten, zodat mensen kunnen zien waar ik mee bezig ben. Acquisitie doen is trouwens niet mijn sterkste kant.”

“Maar je redt je wel?” “Tot nog toe wel. Daar ben ik heel blij mee. Wat ook heeft geholpen is dat ik drie jaar geleden samen met Sanne Berger onder leiding van Rowdy Pelgrim het Café Theater Festival in Utrecht heb gewonnen met de voorstelling Trouw. We deden daar eigenlijk aan mee om gewoon een keer samen iets te maken en dan wordt het zo goed ontvangen! We wisten niet wat we meemaakten. Deze erkenning heeft ervoor gezorgd dat we op verschillende plaatsen konden gaan spelen, waaronder Theaterfestival Boulevard. Voor dat festival hebben we, als Compagnie Zuidervrouw, de voorstelling Cursus Omgaan met Vrouwen gemaakt. Het is fijn werken met Rowdy en Sanne. Sanne en ik vullen elkaar in spel mooi aan. En we hebben nooit twijfel bij de regie van Rowdy; we hebben vertrouwen in elkaar.”

“Heb je nog bepaalde plannen of doelen die je wilt bereiken?” “Omdat dit jaar alles in het teken van Jheronimus Bosch staat, heb ik van Muzerije de ruimte gekregen om een voorstelling te schrijven voor basisscholen. De voorstelling genaamd Zonde gaat over de zeven hoofdzonden, die we op drie verschillende scholen hebben neergezet en tot uitvoer hebben gebracht in het Wijktheater. Dit in samenwerking met Gert de Mulder, een beeldend kunstenares die een prachtig decor heeft gemaakt met kinderen uit andere klassen. In de toekomst zou ik meer voorstellingen willen schrijven, ook in samenwerking met Compagnie ZuiderVrouw.

“Zijn er dingen waar je af en toe tegenaan loopt?” “Dat komt regelmatig voor. Ik ben best lui van inborst. Soms heb ik de vibe en ga ik er tegenaan. Soms komt er niets uit mijn handen, dan ben ik alleen maar aan het lanterfanten.”

Evita: “Het hoeft niet altijd hardcore-to-the-bone.” “Precies, je hebt ook niet voor niets voor ZZP-schap gekozen. Niemand boven je hebben staan, die zegt wat je moet doen. Je kan in je eigen tempo werken. Volgens mij bestaat creativiteit bij de gratie van een beetje luieren. Als ik te veel aan een stuk door als een dolle aan het werk ben, dan raak ik in de stress. Dan vind ik het helemaal niet meer leuk om mijn werk te doen en dat is ook niet fijn voor mijn cursisten of publiek.”

“Wat is het mooiste compliment wat je ooit hebt gehad?” “Als mensen zich veilig voelen bij mij en zich daardoor durven open te stellen, dat zet deuren open voor kwetsbaarheid en spel. Ik geef ook les aan volwassenen bij Muzerije en Studio P-act op PERRON 3. Ik merk dat de cursisten patronen hebben ontwikkeld om bepaalde pijnpunten uit de weg te gaan. Bijvoorbeeld: ik praat niet te veel over mezelf, want dan krijg ik op mijn flikker van mijn vader. Dan leer jezelf aan niet meer over jezelf te praten, want dat associeer je met afwijzing. Bij volwassenen zitten die patronen er veel dieper in dan bij kinderen. Het is heel fijn als je als trainer, docent of coach een sfeer kan creëren waar waarbij er gelachen en gefaald mag worden. Een vloer om op te experimenteren zonder dat er consequenties aanzitten, het creëren van een veilige speelgrond waarop alles mogelijk is.”

“Je vertelde net dat je in Zuid-Amerika hebt gewoond. Waarom ben je daar naar toe gegaan?” “In het derde jaar was het verplicht een stage in het buitenland te doen, klasgenoot Ellen en ik besloten om naar Buenos Aires te gaan. Daar hebben we gewerkt met onder andere bio energetica, een hele intense werkmethode. We hebben les gehad en gegeven. Les geven was handen- en voetenwerk aangezien we de Spaanse taal nog niet goed beheersten. Ellen en ik woonden daar met een paar mensen in huis, waaronder Ricardo. Natuurlijk nooit verwacht, maar het werd iets tussen ons. Ik sprak amper Spaans! Na het afronden van mijn studie ben ik terug gegaan naar Argentinië. Toen hebben we eerst rondgereisd door Argentinië, Chili en Bolivia. Uiteindelijk hebben we in het noorden van Argentinië, midden in de jungle, zes hectare grond gekocht samen met twee andere Argentijnen. Daar hebben we in twee jaar tijd een huis gebouwd om te gebruiken als cultureel centrum. De lokale bevolking stond heel sceptisch tegenover ons plan, maar het is gelukt! Het is een hele toffe plek geworden. Daarna, op mijn zesentwintigste, miste ik mijn familie en twijfelde ik of hier nog wilde wonen. We hadden geen telefoonsignaal, we moesten water halen uit een waterbron die een kilometer verderop lag. Ik besloot om terug te gaan naar Nederland.”

“Het gaat me eigenlijk helemaal niks aan, maar was het toen ook uit met je relatie?” “Ja, ik heb hem nooit meer gezien daarna.”

Elske laat foto’s zien van haar tijd in Argentinië aan mij en Evita. “Wauw, dat is echt een hele onderneming geweest.” Evita: “En had iedereen een beetje spaargeld ingelegd?” “Ja. Ik kreeg ook subsidie vanuit Nederland voor het cultureel centrum. Dit was mijn paard.”

Elske wijst een foto aan. “Was dat je vervoersmiddel?” “Ja, dat kon niet anders.”

“Haha, het wordt steeds gekker.” “Ik ging niet met het idee naar Argentinië om een huis te bouwen. Dat ontstond gewoon. Als ik wist dat ik van te voren vier jaar zou blijven, had ik die stap nooit gezet.”

“Werkten jullie ook in dat cultureel centrum?” “Tot dan toe niet. Op het moment dat ik wegging, was het pas net af. Maar in de buurt was een ruimte van onze vriend en daar deden we weleens contact workshops. Contact was een bepaalde vorm van dans. Ik gaf ook les op particuliere scholen en christelijk scholen. Zij wisten niet wat ze meemaakten; ze hadden nog nooit iets met drama gedaan.”

“Ben je van plan om een keer terug te gaan?” “Nou, dat is een grappig verhaal. Ik houd van schrijven en heb bij de volksuniversiteit een driejarige schrijfworkshop gevolgd. Als oefening heb ik geschreven over het afscheid tussen mij en Ricardo. Uiteraard een beetje gedramatiseerd. Dat verhaal had ik ingestuurd voor een verhalenwedstrijd van de Volkskrant. Niks van gehoord, ik had niet gewonnen. Een paar weken later werd ik gebeld door het tv-programma Memories. Ze wilden mijn verhaal gaan verfilmen; of ik terug wilde naar Argentinië met een filmcrew! Als ze het nu 15 jaar later hadden gevraagd, oké, maar anderhalf jaar na dato was te vroeg. Ricardo is trouwens ooit al naar Nederland gekomen met All You Need Is Love, haha! Dat was na mijn buitenlandse stage, toen ik met mijn afstudeervoorstelling bezig was. Vrienden van mij hadden een brief geschreven. Plots ging bij mij de bel, stond Robert Ten Brink op de stoep samen met Ricardo. Dat was een echte tearjerker. Omdat ik weinig tijd had door mijn afstuderen, heb ik hem in mijn afstudeervoorstelling laten spelen! Hij speelde de rol van een jongen die de Nederlandse taal niet sprak. Het was een hele toffe tijd. Daarna is hij terug gegaan naar Argentinië en ben ik hem na mijn studie achterna gereisd.”

“Als ik het zo hoor ben je heel creatief met dingen die op je pad komen. Is dat kenmerkend voor jouw manier van werken?”“Ik heb er eigenlijk nog nooit zo over nagedacht, maar het zou kunnen. Nu alles in wat rustiger vaarwater zit – ik heb een huisje en geef veel les bij Muzerije – hoef ik niet meer in de survivalstand. Ik vind het leuk om me te blijven verdiepen in mijn vak. En om mezelf te blijven ontwikkelen, bijvoorbeeld door middel van een schrijfcursus. Ook al is schrijven niet direct toepasbaar als dramadocent, ik geloof wel dat dingen die mij nu boeien of fascineren uiteindelijk nuttig kunnen zijn. Ik doe inderdaad veel verschillende dingen, maar dat past bij mij. Ik heb ook weleens gedacht: ik moet echt een keuze maken in wat ik doe. Toch hebben de dingen die ik doe allemaal te maken met expressie, opzoek naar innerlijke vrijheid bij mezelf, maar ook bij anderen. Wat dat betreft zal ik altijd blijven zoeken en nooit de rust hebben om één vak uit te oefenen.”

 
> www.straaltheater.nl

Tekst: Ralf van de Wiel
Fotografie: Evita Copier
Meer #ruimdenkers op de projectpagina en het Facebookalbum van RUIM.